اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران

حبيب لاجوردى در سال ۱۳۱۷ در تهران متولد شد. دانش‌آموختۀ دانشگاه‌هاى ييل و هاروارد و داراى درجۀ دكتراى اقتصاد از دانشگاه آكسفورد بود. سال ۱۳۴۸ با همكارى هيأت علمى مدرسۀ بازرگانى هاروارد «مركز ايرانى مطالعات مديريت» را در تهران تأسيس كرد و تا سال ۱۳۵۴ در آن تدریس نمود. این مرکز در سال ۱۳۶۱ به «دانشگاه امام صادق» تبدیل شد. دکتر لاجوردی پس از انقلاب ۵۷ از ايران رفت. مهم‌ترين و به‌يادماندنى‌ترين كار او، پايه‌گذارى و مديريت پروژۀ تاريخ شفاهى ايران در مركز مطالعات خاورميانۀ دانشگاه هاروارد است كه از سال ۱۳۶۰ آغاز شد. او سوم مرداد ۱۴۰۰ در واشینگتن درگذشت.

ضیاء صدقی در سال ۱۳۱۵ متولد شد. در جوانی همزمان با آغاز فعالیت جبههٔ ملی دوم از اعضای مؤثر «جامعهٔ سوسیالیست‌های نهضت ملی ایران» شد. بعد از انقلاب ۵۷ از ایران خارج شد و در امریکا به تحصیل فلسفه پرداخت. چند سال بعد به‌عنوان یکی از مصاحبه‌کنندگان و پژوهشگران اصلی پروژهٔ تاريخ شفاهى ايران با دکتر حبیب لاجوردی همکاری کرد. او در سال ۱۳۷۶ به زندگی خود پایان داد.

240.000تومان

توضیحات تکمیلی

ترجمه از

نویسنده

حبیب لاجوردی

مترجم

ضیاء صدقی

نوبت چاپ

سوم

تاریخ نشر

۱۴۰۰ (چاپ قبلی: نشرنو، ۱۳۶۹)

قطع

رقعی

نوع جلد

گالینگور (جلد سخت)

تعداد صفحات

هشت + ۴۷۷ ص

شابک

۹۷۸-۶۰۰-۴۹۰-۲۸۸-۵

موضوع

اتحادیه‌های کارگری — ایران — تاریخ اتحادیه‌های کارگری — ایران — سیاست دولت — تاریخ؛ اقتدارگرایی — ایران — تاریخ

وضعیت نشر

تجدید چاپ

توضیحات

جنبش کارگری ایران

ایران سال ۱۳۵۷ از بسیاری جهات با ایران نیم‌قرن پیش از آن تفاوت‌های آشکار داشت. طی نیم قرن تحولات اقتصادی و اجتماعی عمده‌ای، به‌ویژه در شهرها، پدید آمد. از آن جمله می‌توان نیرومند شدن دولت مرکزی، ایجاد نظام آموزشی که به میلیون‌ها کودک سواد آموخت، وضع قوانین برای اعتلای حقوق زنان، احداث جاده‌ها و کارخانه‌ها و پیشبرد مدرنیزاسیون را نام برد. در مجموع، از دهۀ ۱۳۰۰ به بعد ایران به دستاوردهای اقتصادی و اجتماعی چشمگیری نائل آمد. با این همه وقتی به ضلع سوم مثلث توسعه، یعنی ضلع سیاسی آن، می‌نگریم وضع را کاملاً دیگرگونه می‌یابیم. زیرا پس از ده‌ها سال توسعۀ اقتصادی و اجتماعی نه تنها «بلوغ سیاسی» پدیدار نگشت بلکه آن تجربۀ سیاسی هم که دستاورد انقلاب مشروطۀ سال ۱۲۸۵ بود و تا اواسط دهۀ ۱۳۰۰ استمرار نامنظمی داشت در دورۀ حکومت رضاشاه کمابیش از دست رفت.

هدف کتاب «اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران» بررسی فراز و نشیب توسعۀ سیاسی ایران است از راه نگرش بر یک جنبه از رشد سیاسی، یعنی پیدایش اتحادیه‌های کارگری از سال ۱۲۸۵ تا سال ۱۳۴۲؛ زیرا اتحادیه‌های کارگری ابزار مناسبی برای سنجش توسعۀ سیاسی به‌شمار می‌آید. در دوره‌های برخورداری از آزادی‌های سیاسی، اتحادیه‌های کارگری نخستین نهادهایی بود که در صحنۀ سیاسی ایران ایران پدیدار می‌شد و هر زمان که اختناق سیاسی دوباره مسلط می‌گشت نخست اتحادیه‌های کارگری سرکوب می‌شد و سپس نوبت سرکوب مطبوعات و قوۀ مقننه و احزاب سیاسی و جمعیت‌های صنفی و قوۀ قضائیه و سایر مراکز مستقل قدرت فرا می‌رسید.
سالیان دراز کارگران ایران، و بلکه بتوان گفت بیشتر کسانی که آگاهی سیاسی داشتند، در بردباری و مدارا با اوضاع سیاسی ظرفیتی معقول از خود نشان دادند. ولی پس از دوره‌ای نه‌چندان طولانی، به دولت مشروطه و انتخابات پارلمانی و وعده‌های هیأت حاکمه و دوستی ایالات متحد و بریتانیای کبیر بدبین شدند. این بررسی جنبش کارگری در ایران کم و بیش روشن خواهد کرد چرا گروه‌هایی از کارگران ایرانی نیز در برابر حکومت سابق و دموکراسی غربی و غرب به‌پا خاستند.

تحریریۀ نشر نو

نقش کارگران در تحولات سیاسی تاریخ معاصر ایران

مطلبی یافت نشد

نقد و بررسی‌ها

هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.

اولین کسی باشید که دیدگاهی می نویسد “اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران”

کتاب‌های مرتبط