بیلی باد ملوان

بیلی باد ملوان

وقتی که هرمان ملویل در سال ۱۸۹۱ در ۷۲ سالگی چشم از جهان فرو بست، معاصرانش احتمالاً او را داستان‌نویسِ ناکامی می‌دانستند که تا پیش از سی سالگی بارقه‌هایی از استعداد و نبوغ را نشان داده اما زود از جادۀ موفقیت خارج شده است. «موبی‌دیک» دیگر چاپ نمی‌شد و خودش هم بیش از سه دهه بود که فقط شعر می‌سرود و ظاهراً داستان‌نویسی را کنار گذاشته بود. چیزی که هنگام مرگ ملویل کسی نمی‌دانست این بود که او در پنج سال آخر عمر، گاه‌گاهی روی نگارش داستان بیلی باد مشغول کار بود، داستانی که با مرگش ناتمام ماند.

هرمان ملویل روز اول اوت ۱۸۱۹ از پدری بازرگان در شهر نیویورک به‌دنیا آمد. هنگامی که پدرش نومید و ورشکسته از جهان رفت، هرمان جوان فقط دوازده‌ساله بود و تلاش کرد معاش خود را با کار در یک بانک، پادویی کابین کشتی در سفری به لیورپول، و معلمی مدرسۀ ابتدایی تأمین کند و سرانجام در ژانویۀ ۱۸۴۱، در کشتی وال‌گیری آکوش‌نت عازم اقیانوس آرام شد. سال بعد این کشتی را در جزایر مارکیز ترک گفت و از تاهیتی و هونولولو سردرآورد، سپس در مقام ملوان ساده با کشتی ایالات متحد به باستون بازگشت و در آنجا در اکتبر ۱۸۴۴ از کار دریا کنار گرفت. کتاب‌های مبتنی بر این ماجراها برایش شهرتی یک‌شبه به ارمغان آورد.

در سال ۱۸۵۰ ازدواج کرده بود، ملکی اعیانی نزدیک پیتزفیلد ماساچوست تهیه دیده بود (همسایه و یار غار ناثانیل هاثورن). و بر شاهکارش «موبی‌دیک» کار می‌کرد. بیشتر داستان‌هایش را در این ملک نوشت. اما کامیابی ادبی‌اش به‌همان زودی که شکوفا شده بود پژمرد. در ژانویۀ ۱۸۵۷، پس از دیداری از ارض مقدس، به‌کلی از نثر روگردان شد و تنها اشعار خود را در مجلات کوچک و خصوصی منتشر می‌کرد. در سال ۱۸۶۳، طی جنگ داخلی، به نیویورک بازگشت و در فاصلۀ میان سال‌های ۱۸۶۶ و ۱۸۸۵ در آنجا معاون بازرس گمرک بود، و سرانجام روز ۲۸ سپتامبر ۱۸۹۱ در همان‌جا درگذشت. دستنویسی از آخرین اثر منثور او، «بیلی باد ملوان»، ناتمام و ناویراسته باقی ماند و بیوه‌اش آن را مدت‌ها بسیته‌بندی‌شده در جای امنی نگه داشت: این اثر تا سال ۱۹۲۴ کشف و منتشر نشد.