داستان با یک صبح پرکسالت برای شوخوف آغاز می‌شود. او که توان برخاستن و رفتن به سر کار اجباری را ندارد، بیش از آن‌که مورد توجه و تیمار واقع شود، به خاطر اهمال در کار مورد تنبیه قرار می‌گیرد. سلامت زندانیان برای اداره‌کنندگان اردوگاه به‌هیچ‌وجه اهمیتی ندارد. آنها باید در هر حالی کار کنند و فقط وقتی دست بکشند که مرده باشند. کسی برای مقابله با وضعیت موجود کاری نمی‌تواند بکند و همگی ناچار به تحمل‌اند.

قسمت اول «نامه‌های سرگشاده» به فرآیندی می‌پردازد که طی آن هاول به پختگی در نوشتن رسیده است. هاول به مرحله‌ای از بلوغ نویسنده اشاره می‌کند که پس از بارها و بارها کندوکاو کورکورانه، به فهم جدی‌تری از خود و دنیای پیرامون‌اش می‌رسد و برای مشاهده‌ی جهان سبک منحصربه‌فرد خود را می‌آفریند.