تونی وبستر عادی بودن زندگی‌اش را پذيرفته: كار و بازنشستگی، ازدواج و طلاقی دوستانه. اما او هم مثل ما جوانی‌اش را درون خود نگه داشته و به سالمندی رسيده است. مهمترين واقعۀ عمرش دوستی با ايدريئن تيزهوش و مستعد فاجعه است؛ مريد آلبر كامو. چهل سال بعد دفتر خاطرات همين دوست كه طبق وصيتنامه به او واگذار شده، او را برمی‌انگيزد تا زندگی خود را بازخوانی كند. درك يك پايان برندۀ مهم‌ترين جايزۀ ادبی بريتانيا در سال ۲۰۱۱ شد. رئيس هيئت داوران «بوكر» در توصيف آن گفت: «كتاب مايه‌های يك اثر كلاسيك انگليسی را دارد. اين داستانی است كه با انسان قرن بيست و يكم سخن می‌گويد.»

این رمان داستانِ حرکت است؛ حرکت انسان و شهر. داستان فراز و فرود زندگیِ یک شهر و یک کشور که زلزلهٔ طبیعی همان‌قدر خانه‌هایش را ویران می‌کند که زلزلهٔ عاطفی یا سیاسی زندگی شهروندانش را.

راوی همچون رهگذری خستگی‌ناپذیر نوری به روان شخصیت‌ها می‌اندازد، زندگی هر شخصیت را نیمه‌کاره رها می‌کند و می‌رود سراغ شخصیت بعدی و بعدی. شهر او را با خود می‌برد و مواجهه با شخصیت‌های جدید آن‌قدر ادامه پیدا می‌کند که خواه‌ناخواه این پرسش سر برمی‌آورد که آیا سرگذشت این آدم‌ها به هم گره خواهد خورد؟

روز ملخ به باور بسیاری از منتقدان بهترین رمان نوشته‌شده با درون‌مایهٔ هالیوود است، حاصل پنج سال مشاهدهٔ دقیق ناتانیل وست دربارهٔ هالیوود دههٔ اول سینمای ناطق. خانهٔ وست، درست مانند خانهٔ شخصیت اصلی روز ملخ، آپارتمانی بود محقر در هالیوود: زیارتگاهی با مناسک و شعائر پرجلال و جبروت، «کارخانهٔ رؤیاسازی» یک ملّت، با محصولاتی که میلیون‌ها نفر را در خلسهٔ تخدیرگونهٔ امیدهای واهی غرق می‌کرد. آب ‌و هوای مطبوع کم‌نظیر کالیفرنیا و حضور مشاهیر رؤیاساز شمار فراوانی انزواگزیدهٔ سودایی را به خود جذب می‌کرد.

شخصیت‌های به‌درستی پرداختهٔ روز ملخ مشتی انسان ماشینی خشن‌اند که جز دریدن هم کاری ازشان ساخته نیست. در اینجا آخرالزمان با دمیدن در صور وقوع عینی نمی‌یابد. انسان امریکایی وست در ویرانی و ویرانگری حیات فردی و اجتماعی، خود در کار گشودن فصل آخرالزمان است.

رمان ریش آبی به قلم سحرانگیز املی نوتوم روایتی مدرن از افسانه‌ای کهن است که از یک آگهی عجیب اجارهٔ اتاق و زنان متعددی که در صف انتظار بخت خویش نشسته‌اند آغاز می‌شود و ما را تا پایانی پیش‌بینی‌ناپذیر به دنبال خود می‌کشاند.