چه می‌شود که ما یک متن را باور می‌کنیم؟ آیا باور یک متن، اصل اساسی و ذاتی خواندن آن متن است؟ باور چیزی است مربوط به ذهن خواننده یا مشخصه‌ای مربوط به متن؟ چه می‌شود که باورمندان به یک ایدئولوژی یا مکتب خاص آن ایدئولوژی را باور می‌کنند؟ آیا چنین باوری خطری هم دارد؟ آیا می‌توان متنی را خواند و از آن لذت برد اما باورش نکرد؟ حتی خیالی‌ترین داستان‌ها هم بالاخره در یک جهان فرضی باورپذیرند اما آیا می‌توان متنی نوشت که باورکردنش چه در این جهان چه در هر جهان واقعی یا خیالی دیگری ناممکن باشد؟ مفهوم «زمان» چه تأثیری در باورپذیری یک متن دارد؟ آیا می‌توان با حذف باور جلوی تبدیل متن‌ها به ایدئولوژی‌ها را گرفت؟
کتاب نانوشته با پرداختن به رمان بزرگ «دن کیشوت» از زاویه‌ای تازه، تلاش می‌کند با روایتی «رمان‌گونه» پاسخی هر چند موقت برای این پرسش‌ها بیابد.

در این کتاب داستان:

* نهنگ سفید

را خواهید خواند.

بیش از پنجاه سال از آغاز انتشار کتاب‌های طلایی می‌گذرد. اولین سری این کتاب‌ها به همت محمدرضا جعفری مترجم اکثر آنها به بچه‌های هم‌سن و سال خود او و نیز یکی دو نسل بعد رسید و در دل آنها جا باز کرد. چه‌بسا بسیاری از بچه‌های آن زمان اکنون پدران و مادران کودکان و نوجوانانی باشند که خوانندگان امروز این کتاب‌ها هستند. در بیشتر داستان‌های این مجموعه، که به‌قلم نویسندگان بزرگ نوشته شده‌اند، مطالب آموزنده‌ای دربارۀ زندگی وجود دارد و به همین سبب اینگونه داستان‌ها هرگز نمی‌میرند. داستان برای بچه‌ها نوشتۀ بیجانی نیست؛ در خیال بچه‌ها جان می‌گیرد و با آن‌ها زندگی میکند. امید است خواندن این داستان‌ها به بچه‌ها گسترۀ دید و بلندپروازی و شجاعت ببخشد و یأس و تنگنظری را از آنها به‌دور کند. هدف از انتشار این داستان‌ها بعد از گذشت بیش از نیم قرن آن است که بتواند نوجوانان امروز را هرچه بیشتر به کتاب و کتابخوانی علاقه‌مند کند تا شاید از میان این خوانندگان پرشور نویسندگان بزرگی پدید آیند.

در این کتاب داستان:

سفرهای مارکوپولو

را خواهید خواند.