کامل­ترین و سرشارترین زندگی واقعاً انسانی «زندگی عمل‌ورزانه» است. پیش‌فرض «عمل» تکثر و تنوع انسانی است و مستلزم همراهی دیگر انسان‌هاست… حوزهٔ عمومی در عین اینکه قلمرو مناسب عمل انسانی است، خود زادهٔ عمل انسانی هم هست.

ورنر هایزنبرگ، یکی از بزرگ‌ترین فیزیکدان‌های قرن بیستم، در این کتاب تحول دیدگاه فیزیک مدرن نسبت به طبیعت را روایت می‌کند، از علیت و تفکر فلسفی می‌گوید، مفهوم طبیعت را در تاریخ علم پی می‌گیرد و به آراء پیشگامان فیزیک مدرن می‌پردازد. او معتقد است که فیزیک مدرن با کشفیات کپلر و گالیله و نیوتن تولد یافت؛ کشفیاتی که مؤلفهٔ بنیادی‌شان قطع رابطه با تصویر قرون وسطایی از طبیعت بود.

نکتهٔ بسیار مهم دیگری که هایزنبرگ بر آن تأکید دارد اهمیت آگاهی از فرهنگ کلاسیک و مطالعهٔ فلسفه و تاریخ اندیشهٔ غربی در آموزش دانشمندانی ا‌ست که فقط متخصص نیستند و می‌خواهند تبعات عملی و نظری کار خود را در بستر مجموعهٔ گستردهٔ فعالیت‌های بشری بسنجند.

قسطنطنیه داستان یک شهر و یک دودمان است و با این‌ اعتقاد نوشته شده که سلسله‌ها در شکل دادن به شهرها به‌اندازهٔ ملیت، آب‌وهوا و وضعیت جغرافیایی نقش داشته‌اند. قسطنطنیه داستان مکانی است که زمانی طولانی بزرگ‌ترین شهر سلسله‌ایِ عالم بود. زیرا آن‌چه موجب ایجاد تنها پایتختی در جهان شده بود که در همهٔ سطوح سیاسی، نظامی، دریایی، مذهبی (مسلمان و مسیحی هردو)، اقتصادی، فرهنگی و تغذیه‌ای نقش داشت تأثیر متقابل سلسلهٔ عثمانی و قسطنطنیه بود.
«چشم‌انداز» بزرگ‌ترین مایهٔ لذت قسطنطنیه بود. ترکیب آب و معماری‌اش آن‌قدر خیره‌کننده بود که بوسفور را شاعران «مرواریدی در میان دو زمرد» و «جواهری بی‌نظیر در حلقهٔ امپراتوری جهانی» نام گذاشته بودند. عشق به چشم‌انداز بر نقشهٔ خانه‌های شهر تأثیر گذاشته بود.

در این شهرِ چشم‌اندازها، منظره مانندِ گفتار یا نوشتار، نوعی ارتباط مدام بود. سلطان اغلب مواقع از ایوان قصر توپکاپی با تلسکوپ غَلَطِه را تماشا می‌کرد و اهالی غَلَطِه در هر فرصتی با تلسکوپ قصر را تماشا می‌کردند…

این کتاب چشم‌انداز تمام‌نمای تاریخ قسطنطنیه است.