حقِ حق داشتن مفهومی‌ تازه و منبعی مهم برای تفکّر و کنشِ سیاسی در زمانه‌ی ما است. عصری که روز به روز و در گوشه و کنار جهان بر شمار افرادی که عاجز از تعلّق به یک جامعه‌ی سیاسی هستند افزوده می‌شود. هانا آرنت این عبارت را در نقد «حقوق بشر» به‌کار می‌گرفت و او بر آن بود که اساساً مفهوم حقوق بشر انسجام لازم را جهت اینکه مبنایی برای نظریه‌ی سیاسی دموکراتیک باشد ندارد. در کتاب حاضر، سعی بر آن است که با ارائه‌ی قرائتی نقّادانه از حقِ حق داشتن، اصول و منابعی برای تلاش‌های دموکراتیک پرورده شود.

معاهده در روزگار ما به معنای تسليم نيست و بر خلاف گذشته كه اعتبار آن از ارادۀ خدايان و منافع اقوام فاتح و اصل جهانگرايی امپراتوری‌ها و فراملی‌گرايی امپراتوری رومی‌_ژرمنی و اصل تعادل قدرتها و مشروعيت نظامهای حاكم ناشی می‌شد، اقتدار خود را از ارزشهای متعالی جامعۀ بشری می‌گيرد كه در صلح و حقوق انسان خلاصه می‌شود. به همين دليل معاهده مفهومی حقوقی يافته و از منابع مهم حقوق بين‌الملل است.

تعریف حیات پرسشی کهن اما همچنان بی‌پاسخ است. گویی پدیده‌ای تعریف‌گریز است که به هیچ تعریفی بر پایهٔ شروط لازم و کافی تن نمی‌دهد و از هر تلاشی در این جهت با رو کردن استثنایی می‌گریزد. دنیای زنده به‌مراتب پیچیده‌تر از آن است که بتوان با یک تعریف قاطع بر پایهٔ معیارهایی محدود تکلیف تمام موارد بینابینی را روشن کرد. اما هدف پل نرس در این کتاب نه تلاش برای پاسخ دادن به چیستی حیات، بلکه برشمردن پنج «ایدهٔ بزرگ» در زیست‌شناسی برای توضیح سازوکار حیات است: سلول، ژن، تکامل از راه انتخاب طبیعی، حیات همچون شیمی، و حیات همچون اطلاعات. او نتیجه می‌گیرد که موجودات زنده ماشین‌های فیزیکی، شیمیایی، و اطلاعاتی با حدود مشخص هستند که تکامل می‌یابند. همچنین، بر اهمیت سلول تأکید می‌کند و آن را واحد بنیادی حیات و اتم زیست‌شناختی می‌نامد، جایی که شیمی به زیست‌شناسی تبدیل می‌شود و از رهگذر این تبدیل مهم‌ترین ویژگی موجودات زنده، یعنی رفتار هدفمند و مفهوم «خود»، پدید می‌آید.

هند باستان سرزمین – معبدی است که از هر سوی آن آستانه نیایش و آستان دنیای معنوی آغاز می شود و دری به سوی الوهیت لایتناهی می‌گشاید‌.

در شعر تغزلی مهادوی یکه ایزد شیوا با لقب «چنه میلکار جونه» فراخوانده شده است. مترجم انگلیسی به سبب آن‌که این نام معنادار و بیانگر صفات و خصایل شیواست، اصطلاح زبان کانّادایی را با عبارت وصفی «خدای به سپیدی یاس» جایگزین کرده است.

مهادوی یَکه بیش از دیگر سرایندگان وچنه به طبیعت و زندگی جانداران توجه می کند. طبیعت در شعر او اغلب ناشی از دشت و صحراست.