در روسیه همه به قانونی بودن وجود خود شک دارند؛ شاید هم به همین دلیل است که هر طور شده تا به امروز دوام آورده‌ایم، به میمنت همین هارمونی میان بی‌قانونی‌ها.

انگار حکـومت خودش هم این ساخـتار جدید به‌اصطلاح دموکراتیک را باور ندارد و دولتمردان در ناخودآگاه‌شان امید دارند که اگر همه چیز از هم پاشید، در آخرین لحظه به این تابوت فنا‌ناپذیر چنگ بزنند و نجات پیدا کنند.

عامۀ مردم هم دلشان نمی‌خواهد لنین به خاک سپرده شود. با خود فکر می‌کنند اگر امروز لنین را به خاک بسپارند، از فردا همه را مجبور خواهند کرد جدی کار کنند، بدون بدمستی‌ و دزدی. خوب چه کسی خواهان چنین چیزی است؟ بهتر است همه چیز همان‌طور که هست باقی بماند.

وقتی زندگانْ مردگان را به خاک نمی‌سپرند، طبق قانونی ماورایی و نانوشته، مردگان دست به کار دفن زندگان می‌شوند. و این قانون با بی‌رحمی در همه‌جا حاکم است.

یکی از منظومه‌های غنایی ناشناخته، منظومۀ سلیم و سلمی است. این منظومه، سرودۀ عبدالرزاق بیگ دنبلی متخلص به مفتون، از شاعران و نویسندگان قرن سیزدهم هجری قمری است. سلیم و سلمی در بحر هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف (مقصور) در بیان عشق کامیاب سلیم و سلمی، به پیروی از لیلی و مجنون نظامی، نزدیک به ۸۰۰ بیت، به رشتۀ نظم کشیده شده است. تنها نسخۀ این اثر دست‌نوشته‌ای است که به خط نستعلیق پخته کتابت گردیده و از آنجا که این اثر تاکنون چاپ نشده است، چاپ علمی و منقح آن می‌تواند مورد استفادۀ پژوهشگران و ادب‌دوستان قرار گیرد.

مظاهر مصفا در دو سالگی آبله گرفت و از دنیا رفت. دو سال بعد مادرش فخرالسادات پسر دیگری به جایش آورد. نام او را هم مظاهر گذاشتند و شناسنامهٔ مظاهر اول را، که هنوز باطل نکرده بودند، برای او نگاه داشتند. بدین ترتیب مظاهر دوم، آن‌چنان که در منظومهٔ نسخهٔ اقدم هم آورده، مرگ را مایهٔ حیات خود می‌دانست و کودکی را در سایهٔ مرگ و در گفت‌وگو با عالم مردگان آغاز کرد.

در خاک چو رفت دانه‌ٔ تو
از خاک گیاه من برآمد
رفتی تو و آمدم من از راه
خفتی تو و خواب من سرآمد