زندگی و زمانهٔ مایکل ک

زندگی و زمانهٔ مایکل ک: یک شکاک بسیار دقیق

کوتسیا از آن دسته نویسندگان آرام و گوشه‌گیر است و به‌ندرت با رسانه‌های گروهی ارتباط دارد. او حتی برای دریافت دو جایزۀ «بوکر» شخصاً به لندن نرفت و در سال ۲۰۰۳ نیز پس از اعلام نامش به‌عنوان برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات حاضر به مصاحبه با خبرنگاران نشد. او در جایی نوشته است: «راه سومی میان حرف زدن و سکوت وجود دارد و آن ادبیات است. زبانی که من به آن حرف می‌زنم مناسب نوشتن است، نه گفت‌وشنود.» آثارش حجیم نیستند و در رمان‌هایش از مردان و زنانی می‌نویسد که با تاریخ دست و پنجه نرم می‌کنند.

یکی از درونمایه‌های اصلی رمان‌های کوتسیا ارزش‌ها و رفتارهای حاصل از سیستم حکومتی آپارتاید در افریقا است که عقیده دارد در هر کجای جهان ممکن است به وقوع بپیوندد. در «زندگی و زمانۀ مایکل ک» نیز که حرف ک در آن یادآور شخصیت جوزف ک کافکا است، حقارت انسان در سیطرۀ بوروکراسی رژیم آپارتاید به نمایش گذاشته می‌شود. مایکل حتی لایق آن نیست که نامش به طور کامل به زبان بیاید! اما رمان به رؤیای فردی که مایل است خارج از بافت همزیستی متعارف انسان‌ها و به میل خودش زندگی کند و حرمت انسانی‌اش را محفوظ بدارد شکل می‌بخشد. مایکل یک انسان بکر است که جهان را از دید خاص خودش می‌بیند.

«زندگی و زمانۀ مایکل ک» کتاب آسان و متعارفی نیست و در بافت تعارض‌ها و پیچ و خم‌های متعدد شکل گرفته است. در سخنرانی اهدای جایزۀ نوبل به کوتسیا، یکی از اعضای آکادمی سوئد که خود نویسنده است گفت: «نوشتنْ بیدار کردنِ نداهای معارض در ضمیر نویسنده است و شهامت برقراری دیالوگ با آنها» و «رسالت نویسنده در متصور شدن آنچه غیرقابل‌تصور است خلاصه می‌شود»، و این دقیقاً همان کاری است که کوتسیا در «زندگی و زمانۀ مایکل ک» می‌کند، آن‌هم با نثر موجز و سبک شفاف تحسین‌برانگیزش.

تحریریۀ رسانۀ نو