پس از اینکه روزمان را صرف کارهایی می‌کنیم که معمولاً خوشایندمان نیست، چیزهایی را می‌خریم که لازمشان نداریم. روتخر برخمان به یادمان می‌آورد که لازم نیست این‌گونه باشد. برخمان ایده‌های آرمانشهریِ متعددی پیش می‌کشد و ثابت می‌کند که آنها امروزه نیز عملی‌اند.

آرمانشهر واقع‌بین‌ها از نادر کتاب‌هایی است که به‌واقع متحیرمان می‌کند و تصورمان از آینده را زیر و زبر می‌کند.

برخمان در این کتاب ما را به سفری در تاریخ می‌برد، سفری رها از مرزبندی‌های سنّتی چپ و راست. او مدافع عقایدی است که زمانشان فرا رسیده است.

متنی لازم برای هر آنکه نگران معایب اجتماع فعلی است و می‌خواهد به درمان آنها کمک کند.

ــــ زیگموند باومن، نظریه‌پرداز برجستهٔ علوم اجتماعی

اگر از کلیشه‌های قدیمی چپ و راست خسته شده‌اید شاید از اندیشهٔ شجاعانه و متن شیوا و مباحث مستدل این کتاب لذت ببرید.

ــــ استیون پینکر، نویسندهٔ فرشتگان بهترِ سرشت ما

اگر افراد کافی این کتاب را بخوانند، جهان جای بهتری خواهد شد.

ــــ ریچارد ویلکینسون، نویسندهٔ تراز

ندایی درخشان برای تفکر آرمانشهری دربارهٔ دستمزد و ساعات کاری و پادزهری برای بدبینی در مورد اتوماسیون در بازار کار.

ــــ چارلز کنی، نویسندهٔ وارونه

تاریخ تکرار نمی‌شود، ولی درس می‌دهد.

 در قرن بیستم، دموکراسی‌های اروپا به ورطۀ فاشیسم و نازیسم و کمونیسم سقوط کردند. تاریخ اروپای قرن بیستم نشان می‌دهد که جوامع ممکن است از هم بپاشند، دموکراسی‌ها ممکن است سرنگون شوند، نظام‌های اخلاقی ممکن است فرو بریزند، و انسان‌های عادی ممکن است خود را در موقعیت‌هایی تصور نکردنی بیابند.

تاریخ هم می‌تواند آگاهی بدهد و هم هشدار.

 ما از اروپایی‌های قرن بیستم عاقل‌تر یا باهوش‌تر نیستیم که شاهد بودند مردم‌سالاری چطور تسلیمِ تمامیت‌خواهی شد. اما مزیتِ ما بر اروپایی‌های قرن بیستم آن است که می‌توانیم از تجربیاتِ آنها درس بگیریم تا در برابر پیشروی استبداد پایداری کنیم.

هرگاه که دموکراسیِ دیگری در سراشیبی سقوط می‌افتد، می‌خواهیم بدانیم آیا هشداری است به سرنوشت احتمالیِ دموکراسیِ ما؟ هر وقت که جان مردم از یک سیاست‌مدار به لب می‌رسد، راهی هست تا سیاست‌مداری دیگر را به جای او انتخاب کنند. رهبرانِ مخوف یا چنان‌که در چین می‌گفتند «امپراتوران بد» ممکن است بی سر و صدا سر به نیست شوند.احزاب سیاسیِ در حال احتضار، سرانجام به گورستان تاریخ سپرده می‌شوند. اگر دموکراسی واقعاً مغفول بماند یا تضعیف شود، بعید نیست که یک «امپراتور بد» آهسته در نهادهای آن بخزد و جا خوش کند، طوری که دیگر نتوان از دستش خلاص شد.

سهل است که در مورد نابرابری بدبین باشیم. می‌دانیم که در بسیاری از مناطق جهان طی دو نسل گذشته نابرابری به‌شدت افزایش یافته است. کمتر کسی به‌اندازهٔ توما پیکتی به عیان ساختن این مشکل اهتمام ورزیده است. و حالا پیکتی در «تاریخ مختصر برابری»، این اثرِ جدیدِ شگفت‌انگیز و پرقدرت، به ما یادآور می‌شود که گسترهٔ عظیم تاریخ حاوی دلایلی است برای خوش‌بین بودن. او نشان می‌دهد که حرکتمان طی قرن‌ها به سمت برابریِ بیشتر بوده است. نزد پیکتی قوس تاریخ طولانی است، اما به سمت برابری خم می‌شود. با این همه، این امری خودبه‌خودی نیست: ما به‌عنوان شهروند باید مهیای این باشیم که برایش بجنگیم، و پیوسته انبوهی از نهادهایی را (باز) بیافرینیم که آن را موجب خواهند شد.

پیکتی با ظرافت و ایجاز راهمان را از میان مراحل سترگی باز می‌کند که، خوب و بد، سازندهٔ جهان مدرن بوده‌اند: رشد سرمایه‌داری، انقلاب‌ها، امپریالیسم، برده‌داری، جنگ‌ها، و ایجاد دولت رفاه. این تاریخی است مملو از خشونت و ستیز اجتماعی که در فواصلشان پسرفت بوده است و فاجعه. اما پیکتی نشان می‌دهد که در این معرکه، جوامع انسانی گهگاه حرکتی کرده‌اند به سوی توزیع عادلانه‌تر درآمد و دارایی، کاستن از نابرابری‌های نژادی و جنسیتی، و افزایش دسترسی به مراقبت سلامت و آموزش و حقوق شهروندی.

استدلال پیکتی در «تاریخ مختصر برابری»، استدلالی است استوار در این جهت که چرا باید به پیشرفت انسان خوش‌بین باشیم. پیکتی، اندیشمندِ سوسیالیستِ متعهد و معقول، یکی از جامع‌ترین و مفهوم‌ترین برنامه‌های سوسیال‌دموکراتیکی را شرح می‌دهد که می‌توان یافت. او طرحی درمی‌اندازد که هوشمندانه است و فکورانه و برانگیخته با اعتقادات سیاسی تحسین‌انگیز.

توما پیکتی در «تاریخ مختصر برابری» برنامه‌ای بلندپروازانه برای قرار گرفتن نابرابری در مرکز مباحثات سیاسی ارائه می‌کند. سوسیالیسم دموکراتیک احیاشده‌ای که او پیش می‌نهد به ورای دولت رفاه می‌رود، با طلب کردن اشتغال تضمین‌شده، ارثیه برای همه، اشتراک قدرت در شرکت‌ها و قوانین جدید برای جهانی‌سازی. این همانا اقتصاد سیاسی است در مقیاس عظیم، نقطهٔ شروعی برای بحث دربارهٔ آیندهٔ سیاست پیشرو.