ژان ژاک شوالیه، استاد مسلم اندیشه‌های سیاسی، در این کتاب، که محل برخورد دو رشتۀ اندیشه‌های سیاسی و تاریخ سیاسی است، بررسی درخشانی از ۱۶ اثر بزرگ سیاسی چهار سدۀ گذشته به‌دست می‌دهد و به توصیف و توجیه و ستایش یا انتقاد از دولت و سازمان جامعه و بیش از همه ساز و کار قدرت در این آثار می‌پردازد و کیفیت و وزن هر یک از این آثار سیاسی برگزیده را به خواننده بازمی‌نماید.

در این کتاب، که در فاصلۀ سال‌های ۱۹۴۸ تا ۲۰۱۴ به هشت زبان ترجمه شد و تا کنون بیش از ۲۵۰ بار به چاپ رسیده است، نویسنده با تأکید بر حال و هوا و دورۀ تاریخی هر اثر، به کمک نقل‌قول‌های طولانی، به شکلی جذاب آن را به خواننده معرفی می‌کند و درون‌مایۀ هر اثر را به او نشان می‌دهد. او آثاری را برگزیده است که در دورۀ مورد نظر طنینی خاص داشته‌ و بر اذهان اثر گذاشته‌اند و پاسخگوی دل‌مشغولی‌ها و اشتیاق‌ها یا امید‌های آن دوران بوده‌اند.

ایو گوشه، شاگرد شوالیه هم با نیت به‌روز کردن این کتاب و با پیروی از سبک استاد خود، سه فصل به این کتاب افزوده است که نظرات سه اندیشمند سیاسی و پرآوازۀ معاصر (هایک و رالز و هابرماس) را در بر می‌گیرد.

مری میجلی، فیلسوف اخلاق و استاد فلسفه، در اسطوره‌ها و زندگی ما به نقش اساسی نمادها در متن زندگی امروز و به‌ویژه نقش نمادها در علم جدید و جهان‌بینی برآمده از آن می‌پردازد. در این میان واژۀ «اسطوره» شاید كمی گمراه‌کننده باشد. از نظر میجلی، اسطوره داستانی است که در آن، نمادهای بسیاری وجود دارد. تأکید او بر این نکته است که ما انسان‌ها گونۀ خاصی از موجودات هستیم که مسائل را اساساً در قالب نمادها درک می‌کنیم. «اسطوره‌های زندگی ما» مفاهیمی متافیزیکی‌اند که پیدا و پنهان وارد تصویر علمی ما از جهان می‌شوند و به‌مرور بخشی از علم تجربی به‌اصطلاح دقیق و آزمون‌پذیر را تشکیل می‌دهند: مفاهیمی همچون ژن‌های خودخواه، ماده‌باوریی که ذهن را به ماده فرو می‌کاهد، و همین‌طور نگاه ملهم از حوزۀ هوش مصنوعی که انسان را ماشینی باهوش و مجهز به نرم‌افزاری پیشرفته می‌بیند. میجلی نه علم را یکسره نفی می‌کند و نه آن را همچون قدرتی الهی می‌پرستد. او به ما یادآوری می‌کند که تخیل ما در قالب نمادها چه نقش مهمی در تمام دیدگاه‌هایمان دربارۀ جهان و انسان و جایگاه او در جهان دارد.

پریشانی‌های تُرلِس جوان

روبرت موزیل (۱۸۸۰ – ۱۹۴۲) نویسندهٔ بزرگ اتریشی است که در ادبیات کلاسیکِ نوین او را با مارسل پروست و جیمز جویس مقایسه می‌کنند. روان‌پژوهی استادانه و جسورانهٔ او باعث شده است «کالبدشکاف زندگان» لقب بگیرد، در عین آنکه زبانش از لطافتِ شاعرانه نیز بهره‌مند است و حتی می‌توان او را غزلسرای تنهایی خردمندان دانست.

«پریشانی‌های تُرلِس جوان» اولین اثر اوست که در سرآغازِ قرن پرفاجعهٔ بیستم، در سال ۱۹۰۶ منتشر شده است و از تجربه‌های دوران تازه‌جوانی او نیز نشانی دارد. این رمان به شرح آزار و شکنجهٔ حساب‌شدهٔ پسری دبیرستانی به دست هم‌کلاسی‌هایش می‌پردازد و موشکافانه نشان می‌دهد که چگونه در پسِ پوستهٔ نازکِ متانتِ مدنیِ آدم‌ها غرایزی موحش و قهرآلود و بدوی زبانه می‌کشد.

تولد بدون خشونت مفهوم تولد را در سراسر دنیا متحول کرده است. دکتر میشل اودنت، از مشهورترین متخصصان زنان و زایمان، این کتاب را اثری هنری خوانده است که تأثیر شگفت‌انگیزی در سلامت و شیوۀ زندگی نسل آینده خواهد داشت.

چرا نوزاد باید از تاریکی محض وارد فضایی با نور شدید و سروصداهایی آزاردهنده شود؟

چرا باید نخستین دم و بازدم نوزاد آمیخته با تجربۀ وحشت در حالت سر و ته باشد و ستون فقرات انحنا دارش به ناگهان راست شود؟

چرا باید نوزاد پس از نه ماه زندگی در رحم از مادر جدا نگه داشته شود؟

تولد بدون خشونت، ضمن پاسخ به پرسش‌هایی از این دست، رهنمودهای سودمندی دربارۀ فراهم آوردن محیطی عاری از تنش برای نوزاد ارائه می­کند: محیطی با نور ملایم و مادری آرام، همانند محیط آرام پیش از تولد.