بیش از نیم قرن باید می‌گذشت تا مکاتبات عاشقانهٔ نویسنده‌ای بزرگ و بازیگری مشهور منتشر شود و خبرش به گوشه و کنار جهان برسد. کاترین کامو در سال ۱۹۷۹ این نامه‌ها را از ماریا کاسارس تحویل می‌گیرد تا بعد از نیم قرن در انتشارات گالیمار  منتشر شود.

بی‌راه نیست اگر بگوییم که این نامه‌ها را می‌توان مانند یک «رمان» خواند و از طریق این گفت‌وگوی کمابیش بی‌وقفهٔ شگفت‌انگیز به  ابعاد تازه‌ای از اشخاص و رویدادها و مکان‌های بسیار پی برد؛ رمانی با دو شخصیت یا دو راوی که عشقی زاینده و فرساینده را دوازده سال رعایت کردند، تا در کمال خود به‌ یک تصادف ناتمام بماند.

آلبر کامو در یکی از نامه‌ها آویشنی را که از دامنهٔ کوهی در فلاتی وحشی کنده است می‌گذارد و برای ماریا  کاسارس می‌فرستد و ماریا در نامه‌ای آرزو می‌کند که ای کاش در جیب‌های  آلبر جا می‌گرفت و همه جا همراهش می‌بود.

دوگانه‌ای هراس‌انگیز از زندگی و هنر.

                                            ــــ پاریس ریویو

اثری ادبی و عاشقانه‌ای بی‌نظیر.

                                          ــــ فیگارو

بیکسل در داستان‌هایش در جستجوی امید و عشق و امنیت، لحظه‌ای از زندگی را به نمایش می‌گذارد. این داستان‌ها که نه اوجی دارند و نه فرودی، نگاهی کوتاه‌اند به جهان شخصیت‌ها و بی‌رنگی آن. بیکسل بیش از آن‌که در جست‌و‌جوی پاسخ باشد، به دنبال طرح پرسش است، چرا که از نظر او پرسش است که اهمیت دارد نه پاسخ. شخصیت‌های داستانی او اغلب تنها و ازكارافتاده و شکست‌خورده‌اند. او به کمک واژگانی ساده به توصیف جهان پیچیدۀ این انسان‌ها می‌نشیند تا خواننده را به تاُمل و اندیشه در باب جهان پیرامونش ترغیب کند. شاید بتوان بزرگترین برجستگی آثار بیکسل را در عین انتزاعی بودن، طنز گزندۀ آن دانست که درون‌مایه‌هایی چون مرگ یا خاطره را دربرمی‌گیرد.

بیکسل خود را نویسنده‌ای کم‌نویس می‌خواند، اما می‌توان او را نویسنده‌ای کوتاه‌نویس هم ناميد. او کمتر داستانی نوشته که از دو صفحه بـیشتر باشد. از هـمین رو منتقدان ادبی سـوئـيس او را اسـتاد داسـتانک مـی‌دانند.

این گزیدهٔ تاریخی از نوشته‌های واتسلاف هاول حاصل بیست و پنج سال مشاهدات و تأملات اوست که خواندن آنها سیر تکامل و تحول فکری او را به ما نشان می‌دهد: از نمایشنامه‌نویسی کم‌ و بیش شناخته‌شده، که شجاعانه زبان به انتقاد از رهبران چکسلواکی می‌گشود، تا انتخابش به مقام ریاست‌جمهوری که در نخستین سخنرانی خطاب به شهروندان جامعهٔ خود گفت: «گمان نمی‌کنم مرا به این منصب خوانده باشید تا من هم به شما دروغ بگویم.» بعضی از نوشته‌های این مجموعه، مثل «دکتر هوساک عزیز»، به دلیل تأثیر سرنوشت‌سازی که بر نسلی از دگراندیشان و روشنفکران اروپای شرقی داشته‌اند حالا دیگر جایگاهی تقریباً افسانه‌ای پیدا کرده‌اند. اما تمام این نوشته‌ها درمجموع مظهر شور و حرارت فکری او، و اعتقاد راسخ اخلاقی و تسلیم‌ناپذیری و فصاحت بی‌تکلفش در نوشتار هستند و متون مهمی در ادبیات وجدانی در جهان امروز محسوب می‌شوند.