اتمام چاپ
«برای قابل درک ساختن سن بسیار زیاد زمین، بازهٔ زمانی زمینشناختی بر اساس تغییرات مهمی که در شواهد زمینشناختی مشاهده میشوند، همچون رویدادهای انقراض یا ظهور گونههای جدید، به تعداد زیادی دورهٔ زمانی متمایز تقسیم میشود. زمان زمینشناختی به ابردورانها، دورانها، دورهها، دورها و عصرها، با زیربخشهای کوچکتر پرشمار تقسیم میشود که مرز میانشان به لحاظ قدمت از طریق تکنیکی به نام تاریخگذاری پرتوسنجی۲۲ به دقت تعیین میشود. کمی بعد دربارهٔ این روش صحبت خواهیم کرد. این نظامی است در تکامل مدام که زمینگاهشناسان، یعنی دانشمندانی که در تاریخگذاری دورههای زمینشناختی تخصص دارند، بررسیاش میکنند. با به دست آمدن اطلاعات جدید، بازنگری در زمانبندی زمینشناختی نیز پیوسته ادامه دارد، بهروز و اصلاح میشود، و در نتیجه مرز زمانی میان دورهها گاه تغییر میکند.
چهار فصل زمانی بزرگ به نام ابردوران وجود دارد که از قدیمیترین به جدیدترین عبارتاند از پیشازیستی، نخستزیستی، پیشینزیستی، و پیدازیستی. سه ابردوران نخست را روی هم نهانزیستی یا پرکامبرین۲۹ مینامند که سهم چشمگیر ۸۸ درصد از زمان زمینشناختی (چهار میلیارد سال نخست) را به خود اختصاص میدهد، یعنی از شکلگیری سیارهٔ زمین تا آغاز ابردوران پیدازیستی در ۵۴۱ میلیون سال پیش (معادل ۱۶ بهمن در تاریخ یک سالهٔ ما). میدانیم که حیات در نهانزیستی پدید آمد زیرا قدیمیترین شواهد سنگوارهای از جانداران میکروسکوپی ساده و تکسلولی از صخرههایی به دست آمدهاند که دستکم ۳/۵ میلیارد سال قدمت دارند. اگر فیلم حیات را با دور تند جلو بزنیم، در اواخر نهانزیستی، یعنی حدود ۵۷۰ میلیون سال پیش، به جایی میرسیم که در آن نخستین شواهد حیات پیچیدهٔ پرسلولی از جانداران نرمبدن عجیبی به دست آمده که در بستر دریا میزیستند. حتی در این نقطه از زمان زمینشناختی، باز هم بیش از سیصد میلیون سال مانده بود تا ماجرای دایناسورها آغاز شود.»
دیدگاهها
حذف فیلترهاهیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.