□ اوضاعِ ملت ادوارد مورگان فاستر (۱ ژانویۀ ۱۸۷۹ ـ ۷ ژوئن ۱۹۷۰)، رمان‌نویس شهیر بریتانیایی که به‌مدت بیست سال نامزد جایزه نوبل ادبیات بود، نویسندۀ برخی از مهم‌ترین رمان‌های قرن بیستم است، ازجمله «اتاقی با یک منظره» (۱۹۰۸)، «هواردز اند» (۱۹۱۰)، و «گذری به هند» (۱۹۲۴). هر سۀ این رمان‌ها در فهرست‌های بزرگ صد رمان برتر انگلیسی‌زبان و صد رمان برتر جهان حضور دارند و بارها در سینما، تلویزیون، تئاتر، اپرا و رادیو اقتباس شده‌اند. به‌تازگی نشرنو، پس از هفده سال، چاپِ تازه‌ای از «هواردز اِند» با ترجمۀ زنده‌یاد احمد میرعلایی منتشر کرده است. داستان «هواردز اند» در انگستان

خاطرات سرکوب‌شده کتاب «درک یک پایان»، با عنوان اصلیِ The Sense of an Ending، نوشتۀ جولین بارنز در سال ۲۰۱۱ برندۀ جایزۀ بوکر شد. بارنز قبلاً سه بار، در سال‌های ۱۹۸۴، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۵، به لیست نهایی نامزدهای جایزۀ بوکر راه پیدا کرده بود، اما موفق به دریافت آن جایزه نگردید. رمانِ «درک یک پایان» ساختاری بر مبنای رابطۀ خاطرات با زمان و حافظه دارد که در آن بارنز سعی می‌کند براساس روایت‌های ساده و متعدد، که آنها را بدون ترتیب خاصی به یاد تونی می‌آورد، به مفهوم تأثیر خاطرات در حافظه و تحلیل آنها بپردازد که تا چه اندازه

یادگیری آزاد: نقش بازی در یادگیری و رشد کودکان بسیاری از بچه‌ها مدرسه را دوست ندارند. در تأکید بر این موضوع، چند سال قبل یک مطالعۀ تحقیقاتی در مقیاس بزرگ نشان داد که بچه‌ها در مدرسه، در مقایسه با هر فضای دیگری که زمان زیادی از هفته را در آن سپری می‌کنند، ناشادتر و ناخرسندترند. زمانی هم که بچه‌ها مدرسه را دوست دارند معمولاً به دلیل دیدن دوستانشان در آنجاست نه درس‌های مدرسه. نفرت بچه‌ها از مدرسه نه‌تنها در کشور ما بلکه در هر جایی که بچه‌ها عرفاً و قانوناً مجبورند مدرسه بروند به‌صورت طنز درآمده است. پیتر گرِی، نویسندۀ

نقش کارگران در تحولات سیاسی تاریخ معاصر ایران حبیب لاجوردی، بیش از هرچیز، با پروژۀ بلندپروازانه و ارزشمندش در مرکز مطالعات خاورمیانۀ دانشگاه هاروارد با عنوان تاریخ شفاهی ایران معروف شد که از مجموعه‌ای گفت‌وگو با چهره‌های مهم تاریخ معاصر ایران تشکیل می‌شد. این پروژه به منبع مهمی برای شناخت تاریخ معاصر بدل شد. لاجوردی از نوجوانی برای تحصیل به امریکا سفر کرد، در دانشگاه‌های ییل و هاروارد تحصیل کرد و نهایتاً برای تحصیل در رشتۀ MBA و اخذ مدرک دکترای اقتصاد به دانشگاه آکسفورد رفت. پس از پایان تحصیلاتش به ایران بازگشت و مدتی را در کارهای اقتصادی و

آنومالی در فارسی معمولاً به «ناهنجاری» ترجمه شده است. آنومالی با همهٔ آثار اِروه لو تِلیه متفاوت است: چه از لحاظ حجم، چه تعدد شخصیت‌ها و چه جاه‌طلبی روایی نویسنده. موفقیت آنومالی حتی برای خود لو تلیه هم غافلگیرکننده بوده چرا که برندهٔ «جایزهٔ گنکور» شد و فروش آن هم چند برابر. اوره لو تلیه معتقد است که علاوه بر داستانِ شگفت‌انگیزِ رمان آنچه در استقبال از آن نقش اساسی داشته عنوان کتاب است: «این هم از طنز روزگار! آنومالی که در آغاز عنوان ناجوری به نظر می‌رسید، آن هم با سال دیوانه‌واری که از سر گذرانده بودیم، ابعاد دیگری

سناریویی خوف‌انگیز. دانشمندی مغزهای انسان‌هایی را از بدن‌شان جدا کرده است و در محیطِ آزمایشگاهی زنده نگه می‌دارد. با وصل‌کردنِ سیم‌هایی به مغزها، باورهای مداومِ سازگارِ پرجزئیاتی در مغزها ایجاد می‌کند حاکی از اینکه با جهان و با افراد تعامل دارند. اما همه‌ی این باورها کاذب‌اند. مغزها فقط در ظرف‌های آزمایشگاهی‌اند ـــ اصطلاحاً مغزهایی در خمره. این سناریو بسیار نامحتمل می‌نماید؛ اما اگر بپذیریم که منطقاً ناممکن نیست، آنگاه با شکّاکیتِ حادّی مواجه می‌شویم: آیا خودِ ما چنان مغزهایی نیستیم؟ بحث در این باره موضوعِ یک مقاله‌ی بسیار معروفِ هیلری پاتنم است: مقاله‌ای با عنوانِ ”مغزهای در خمره“ که در

چه کسی آلبر کامو را کشت؟ شصت سال پس از مرگ آلبر کامو، نویسنده و فیلسوف فرانسوی که در یک تصادف رانندگی در ۴۶سالگی کشته شد، اکنون کتاب جدیدی استدلال می‌کند که او توسط جاسوسان کا.گ.ب به تلافیِ سخنانِ ضدشوروی‌ ترور شده است. جووانی کاتللی، نویسندۀ ایتالیایی، اولین بار نظر خود را در سال ۲۰۱۱ مطرح کرد که در دفتر خاطرات شاعر و مترجم مشهور چک، یان زابرانا، نکاتی را کشف کرده که نشان می‌داد مرگ کامو تصادفی نبوده. اکنون کاتللی تحقیقات خود را در کتابی با عنوان «مرگ کامو» گسترش داده، کتابی که ترجمۀ فارسی آن توسط ابوالفضل الله‌دادی

عصیان علیه ارزش‌های مستقر «خون دیگران» احتمالاً از پیچیده‌ترین آثار داستانی سیمون دوبوار به شمار می‌رود. این پیچیدگی البته چندان ارتباطی به محتوای اثر ندارد بلکه به فرم روایی آن مربوط است. در این کتاب راوی داستان سوم شخص است اما نه دانای کل؛ روایت سیال است، یعنی در طول داستان پیوسته جای راوی با شخصیت اصلی عوض می‌شود، گویی که برخورد ما با شخصیت‌ها دوسویه باشد. یعنی ما در مقام خواننده هم ناظر جریان کلی داستان هستیم و هم با کلیت آن برخورد ذهنی داریم. هرچند «خون دیگران» شخصیت‌های زیادی دارد، تمرکز اصلی دوبوار در این داستان بر روی