این که موجودی بسیار کوچک‌تر از کوچک‌ترین سلول‌ها، موجودی نه کاملاً جاندار و نه کاملاً بی‌جان که به‌تنهایی و بدون استفاده از امکانات سلول میزبان قادر به زندگی مستقل نیست، سیاره‌ای به بزرگی زمین را به گروگان بگیرد، میلیون‌ها نفر را در تمام قاره‌های جهان بیمار کند و هزاران نفر را به کام مرگ بفرستد، اقتصاد جهانی را در هم بشکند و فیلسوفان را به تردید وادارد که آیا نسبت دگرگون‌شدهٔ انسان با جهان و با جامعه اصلاً به شکل نخست باز خواهد گشت یا نه، شبیه طرح جسورانه‌ای برای یک فیلم علمی-تخیلی به نظر می‌رسد. تا همین یک سال پیش باور کردن این حجم از تخیل آسان نبود. اما اکنون کافی است نگاهی به جهان پیرامون بیندازیم و دریابیم که این کابوس نه‌تنها محقق شده است بلکه خود ما نیز در آن نقش داریم. داستان کمی شبیه به رمان مسخ کافکا آغاز شد: یک روز صبح که از خواب آشفته‌ای بیدار شدیم دیدیم در جهانی به سر می‌بریم که آن را نمی‌شناسیم، در سیاره‌ای که ظاهراً دیگر از آنِ ما نیست، در سیارهٔ ویروس‌ها!

کارل زیمر از برجسته‌ترین روزنامه‌نگاران علم در جهان است. در نیویورک تایمزو نشریات دیگر در زمینهٔ علوم زیستی و تکامل جانداران می‌نویسد و مشتاق است بداند که دانشمندان چگونه به شناخت ما از طبیعت و خودمان می‌افزایند. او بارها برندهٔ جایزه‌های معتبر در روزنامه‌نگاری علمی شده و تاکنون چهارده کتاب منتشر کرده است، ازجمله دریاکنار: تکامل کلان و دگرگونی حیات (۱۹۹۸)، انگل‌شاه (۲۰۰۰)، تکامل: معنابخشی به حیات (۲۰۱۱)‌، و لبخندش به مادرش رفته (۲۰۱۸).

فرانتس کافکا در تابستان سال ۱۹۲۳، بیمار و نحیف و گمنام به قصد بهبودی به گوشه‌ای از سواحل دریای بالتیک پناه می‌برد، غافل از اینکه عشقی بزرگ انتظارش را می‌کشد…

میشائیل کومپفمولر(۱۹۶۱) نویسندهٔ موفق و سرشناس آلمانی، از پس کافکای تنها و اندوهگین، کافکایی دیگر را به ما می‌نمایاند؛ کافکای عاشق را. او در تصویری درخشان، شکوه زندگی را زیر سقف خانه‌های محقری به ما می نمایاند که کافکا و دورا دایامانت مدام از یکی‌شان به دیگری اسباب‌کشی می‌کردند، شکوهی که به قول کافکا همیشه و همه‌جا هست و تنها کافی است که او را فرا بخوانیم.

شکوه زندگی جایزهٔ ادبی معتبر ژان مونه (۲۰۱۳) را برای نویسنده‌اش به ارمغان آورده است. این رمان عاشقانه تاکنون به بیست و چهار زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده است.

این کتاب غیرداستانی دربارهٔ زنی است که می‌کوشد از بیماری ناشناخته‌ای که دارد روح و جسمش را می‌خورد جان به‌در ببرد. این کتاب شعر نیست، اما الیزابت تووا بایلی تاریخ طبیعی حلزون را به شیوه‌ای شاعرانه بررسی کرده است. یک روز دوستی هدیه‌ای سرنوشت‌ساز به او می‌دهد: گلدانی بنفشه با یک حلزون جنگلی قهوه‌ای کوچک، تنها حیوان خانگی که او در این شرایط توان نگهداری‌اش را دارد. کم‌کم معلوم می‌شود که میان شیوهٔ زندگی حلزون و سبک جدید زندگی نویسنده در بیماری شباهت‌های غیرمنتظره‌ای وجود دارد: حلزون برخلاف ظاهر آسیب‌پذیرش موجودی مقاوم است که از پس چالش‌های چند صد میلیون سالهٔ حیات در زمین برآمده است و درس‌های گرانبهایی می‌توان از آن آموخت، درس‌هایی که برای آموختن‌شان باید وقت نامحدود و تمرکزی ابرانسانی داشته باشید تا آهسته‌ترین حرکت‌ها را ببینید و آهسته‌ترین صداها را بشنوید، حتی صدای غذا خوردن یک حلزون وحشی را. اصلاً بهتر است یک بیماری مزمن ناشناخته داشته و بستری و زمین‌گیر باشید!

برندهٔ جایزهٔ ادبی بین‌المللی ویلیام سارویان در بخش غیرداستانی ۲۰۱۲

برندهٔ مدال جان باروز برای بهترین کتاب تاریخ طبیعی ۲۰۱۱

برندهٔ جایزهٔ ملی بهترین کتاب در طبیعت‌نگاری (NOBA) ۲۰۱۰