مشتی غبار روایت زوال زناشویی‌ست. زنی که دیگر نمی‌تواند زندگی کسالت‌بار روستایی خود را در قصری نئوگوتیکی تحمل کند که شوهرش آن را نشانۀ ارج خانوادگی و غرور اشرافی می‌داند، محض سرگرمی بنا می‌کند به دلبری کردن از جوانی بی‌خاصیت و بی‌وجهه، و چندان بدین کار ادامه می‌دهد که زندگی شوهرش را نابود می‌کند. اما فقط به سبب اعمال زن نیست که شوهر به ورطۀ بی‌سرانجامی درمی‌غلتدد؛ او در ضمن فریفتۀ پندارهای خویش است. غرض داستان روایت رابطۀ زن و فاسق نیست؛ غرض نمایاندن انحطاط شوهر است بر اثرِ عمل زنی که نه از سر خودخواهی، بلکه از سر بی‌مسئولیتی زندگی‌ پسر و شوهرش را به سرانجامی شوم سوق می‌دهد. لحن وُ در این رمان که مشحون از توصیف  دقیق پدیده‌هاست، سرد و عاری از قضاوت است، بدین قصد که خواننده باور کند شخصیت‌ها و جدال‌هایشان با هم و  با خود کاملاً واقعی‌اند. اما در پس این توصیفات دقیق هیچ عمق، و بنابراین، هیچ احساسی نیست. نویسنده با این راهبرد روایی نقش وقایع‌نگار هوشمندی را ایفا می‌کند که نه علت بیماری، بلکه شوخی‌وار نشانه‌های درد اجتماعی جهان معاصر را برملا می‌سازد.

کتاب معیارهای قابلیت در تفکر نقادانه چارچوبی برای ارزیابی توانایی‌های سنجشگرانه‌اندیشی دانشجویان فراهم می‌آورد. این معیارها به مدیران و آموزشگران در تمام سطوح، از ابتدایی تا تحصیلات عالی، کمک می‌کند که میزان سنجشگرانه ‌بودن تفکر و استدلال دانشجویان را در هر موضوع یا رشته ارزیابی کنند.

شاید بسیاری از خوانندگان فارسی‌زبان با نام ایوان پاولوف (برندهٔ جایزهٔ نوبل پزشکی 1904) و ایده‌ها و آزمایش‌های او در مورد شرطی‌سازی آشنا باشند. مغز و تاریخ دربارهٔ مکتب عظیم پی‌کردشناسی [نوروفیزیولوژی] در روسیه و اتحاد شوروی است، مکتبی که پاولوف و آنوخین و لوریا از پیشگامان و سرآمدان آن بوده‌اند.

این کتاب که روایتی از شکل‌گیری و رشد این شاخهٔ مهم روان‌شناسی را در دسترس روان‌شناسان سراسر جهان قرار می‌دهد، نتیجهٔ دوران تحصیل نویسنده در شوروی در نیمهٔ اول دههٔ 1970 است و در کنار سایر آثار نویسنده سهم مهمی در معرفی روان‌شناسی شوروی به‌ویژه آراء و آثار لِو ویگوتسکی به جهان غرب داشته است. ترجمهٔ فارسی افزون بر کتاب‌شناسی روزآمد منابع انگلیسی و فارسی، حاوی یادداشتی از نویسنده نیز هست که برای این ترجمه نگاشته است.

مقدمه بر مابعدالطبیعۀ برگسون که در حکم گفتار در روشِ اوست، نخستین کتاب فلسفی قرن بیستم است که در عنوانش، چند سالی پیش از مقدمه بر مابعدالطبیعۀ هایدگر، لفظ مابعدالطبیعه آمده است. به مناسبت انتشار همین نوشته است که بعدتر نزاع معروف بر سر برگسونیسم درمی‌گیرد.

نوشتۀ دوم، فلسفۀ فرانسوی، گزارشی است از سیر سیصدسالۀ فلسفۀ فرانسوی، از دکارت تا خود برگسون، در بیان فیلسوفی فرانسوی که خود پایی در قرن پشت سر دارد و پایی -پایدار و رهگشا- در سدۀ پیش رو.

از پس این دو نوشته، پی‌گفتاری از ژیل دلوز با عنوان «بازگشت به برگسون» آمده که بیش از صِرف ستایشی دیگربار از فیلسوفی بزرگ است؛ تأکیدی است مؤکد بر اهمیّت و معنای امروزینِ بازگشتن به برگسون.

پیوست‌های مترجم تمهید و تلاشی است برای آشنایی بیشتر با آنچه فلسفۀ برگسون، در آنجا و اینجا، ساخته است و می‌سازد.