عالیجناب کیشوت یکی از آثار دورهٔ آخر نویسندگی گراهام گرین است و منتقدان آن را از حیث تخیل و مضمون یکی از بهترین داستان‌های او می‌دانند. نویسنده در این داستان نیز مانند بسیاری از آثارش به درون‌مایهٔ تقابل ایمان مسیحی و الحاد می‌پردازد؛ با این تفاوت که در عالیجناب کیشوت داستان‌نویس که از مقبولیت خود آگاه است توسن خیال را با دلیری بیشتر می‌تازاند.

صِرف این که کشیشی در سدهٔ بیستم بر این باور باشد که نسبش می‌رسد به شخصیتی داستانی، خواننده را سر شوق می‌آورد که ببیند گراهام گرین پیرانه‌سر چه می‌خواهد بگوید. بعد که خبردار می‌شود آن شخصیت داستانی که کشیش خود را از نوادگان او می‌داند دن کیشوت است، قضیه جذاب‌تر هم می‌شود. اما آیا شوالیهٔ مدرن ما خواهد توانست بر الحاد چیره شود؟

ادعای اصلی کتاب حاضر این است که یک اندیشهٔ واحد با نیروی بنیان‌کن عظیم، یعنی پلورالیسم ارزشی، نیروی حیاتیِ همهٔ آثار برلین است. بر طبق این اندیشه، ارزش‌های غایی بشری عینی اما مختلف است و این اختلاف فرونکاستنی است. پیامد این اندیشه برای فلسفهٔ سیاسی این است که تصور جامعهٔ کاملی که در آن همهٔ آرمان‌ها و خیرهای اصیل به دست آید نه‌تنها اوتوپیایی، بلکه ذاتاً متناقض است. لیبرالیسم برلین رواقی و تراژیک است؛ کشمکش و تضاد را میان ارزش‌های رقیب اجتناب‌ناپذیر می‌داند، و خسران ناشی از آن را جبران‌ناپذیر می‌شمارد. از آنجا که اندیشهٔ سیاسی برلین وجه مشترکی با امیدها و توهّمات لیبرالیسم‌های گذشته و حال در مورد امکان سازگاری آزادی‌ها و برابری‌های بنیادین ندارد، حیات مجددی به سنت فکری لیبرال می‌بخشد.

اکثر کتاب‌هایی که دربارهٔ هانا آرنت نوشته شده‌اند عمدتاً به مراحل اول تکوین عقاید آرنت، خصوصاً در کتاب وضع بشر، توجه نشان داده‌اند و از تحول عقاید او در مراحل بعدی که در کتاب حیات ذهن به اوج خودش رسید غافل ما‌نده‌اند. کتاب حاضر این چرخش و تحول در عقاید آرنت را در مرکز توجه قرار داده و پیوستگی‌ها و ناپیوستگی‌ها در سیر تحولی عقایدش را به‌روشنی نشان می‌دهد و انتقادهای وارد بر اندیشهٔ او را نیز در هر یک از مراحل زندگی‌اش مطرح می‌کند. این کتاب علاوه بر کند و کاو در اندیشه‌های هانا آرنت، کاوشی در نظریه‌پردازی دربارهٔ سیاست به مفهوم عام آن هم هست و به رابطهٔ نظر و عمل در سیاست می‌پردازد.

زندگی هیچ متفکر سیاسی دیگری به‌اندازهٔ هانا آرنت مظهر تاریخ سیاسی عصر حاضر نبوده است. شاخص بودن اندیشهٔ او تا حدودی نتیجهٔ قدرت فکری اوست، اما به همان اندازه یا بیشتر حاصل تجارب زندگی‌اش و اصالت و بکر بودن واکنش او به آنهاست. آرنت، برخلاف سنت غالبِ غربی، عملِ همراه با نظرورزی را به‌عنوان فعالیتی ذاتاً انسانی می‌ستود. او می‌کوشید که به سلطهٔ نظر بر عمل پایان بخشد و یکپارچگی را به زندگی عمل‌ورزانه بازگرداند. آرنت معتقد بود که عمل و گفتار عالی‌ترین تجلیات تمدن هستند، زیرا تکثر و آزادی را در مقام عناصر سازندهٔ هستیِ شاخص بشری نشان می‌دهند.