مشتی غبار روایت زوال زناشویی‌ست. زنی که دیگر نمی‌تواند زندگی کسالت‌بار روستایی خود را در قصری نئوگوتیکی تحمل کند که شوهرش آن را نشانۀ ارج خانوادگی و غرور اشرافی می‌داند، محض سرگرمی بنا می‌کند به دلبری کردن از جوانی بی‌خاصیت و بی‌وجهه، و چندان بدین کار ادامه می‌دهد که زندگی شوهرش را نابود می‌کند. اما فقط به سبب اعمال زن نیست که شوهر به ورطۀ بی‌سرانجامی درمی‌غلتدد؛ او در ضمن فریفتۀ پندارهای خویش است. غرض داستان روایت رابطۀ زن و فاسق نیست؛ غرض نمایاندن انحطاط شوهر است بر اثرِ عمل زنی که نه از سر خودخواهی، بلکه از سر بی‌مسئولیتی زندگی‌ پسر و شوهرش را به سرانجامی شوم سوق می‌دهد. لحن وُ در این رمان که مشحون از توصیف  دقیق پدیده‌هاست، سرد و عاری از قضاوت است، بدین قصد که خواننده باور کند شخصیت‌ها و جدال‌هایشان با هم و  با خود کاملاً واقعی‌اند. اما در پس این توصیفات دقیق هیچ عمق، و بنابراین، هیچ احساسی نیست. نویسنده با این راهبرد روایی نقش وقایع‌نگار هوشمندی را ایفا می‌کند که نه علت بیماری، بلکه شوخی‌وار نشانه‌های درد اجتماعی جهان معاصر را برملا می‌سازد.

شاید بسیاری از خوانندگان فارسی‌زبان با نام ایوان پاولوف (برندهٔ جایزهٔ نوبل پزشکی 1904) و ایده‌ها و آزمایش‌های او در مورد شرطی‌سازی آشنا باشند. مغز و تاریخ دربارهٔ مکتب عظیم پی‌کردشناسی [نوروفیزیولوژی] در روسیه و اتحاد شوروی است، مکتبی که پاولوف و آنوخین و لوریا از پیشگامان و سرآمدان آن بوده‌اند.

این کتاب که روایتی از شکل‌گیری و رشد این شاخهٔ مهم روان‌شناسی را در دسترس روان‌شناسان سراسر جهان قرار می‌دهد، نتیجهٔ دوران تحصیل نویسنده در شوروی در نیمهٔ اول دههٔ 1970 است و در کنار سایر آثار نویسنده سهم مهمی در معرفی روان‌شناسی شوروی به‌ویژه آراء و آثار لِو ویگوتسکی به جهان غرب داشته است. ترجمهٔ فارسی افزون بر کتاب‌شناسی روزآمد منابع انگلیسی و فارسی، حاوی یادداشتی از نویسنده نیز هست که برای این ترجمه نگاشته است.

توماس برنهارد اتریشی (۱۹۳۱-۱۹۸۹) از مهم‌ترین نویسندگان ادبیات آلمانی‌زبان به شمار می‌رود. ابتدا قار بود این مجموعه داستانک را محتمل-نامحتمل بنامد که می‌توان آن را توصیف دقیق صد و اندی داستانکِ مقلد صدا دانست که درونمایۀ اصلی آن مرگ است به‌طنز.

‌مکان اغلب داستان‌های این کتاب شهرهایی است در انریش که مورد نیش و کنایه‌های برنهارد قرار می‌گیرد اما او تنها به اتریش بسنده نمی‌کند و مکان برخی دیگر از این داستانک‌ها را در دیگر کشورها و از  جمله ایران برمی‌گزیند. جمله‌های طولانی و پیچ‌درپیچ از دیگر ویژگی‌های داستانک‌های این کتاب است.

آدم‌های دوراسی فاجعه که به سراغشان می‌آید، حسِ عاشق شدنشان گل می‌کند. چندی فکر می‌کنیم عشقی صورت بسته است اما عشقِ دوراسی محکوم است به فنا شدن و فنا زیستن. در می‌گوید ویران کن، آدم‌هایی هستند که همدیگر را می‌بینند، انگار صرفاً می‌بینند، صدای هم را می‌شنوند، انگار صرفاً می‌شنوند. و خیلی کُند و عمیق عاشق می‌شوند و رنگ می‌بازند و محو می‌شوند. تاریخِ شخصیِ زوال را روایت می‌کند مارگریت دوراس؛ زوالِ عشق، و زوالِ تن. زوالِ شورمندانهٔ خود.