ورود شماری از دانشجویان ناراضی آلمان به ساختار دولت آن کشور در دههٔ ۱۹۸۰ از مهم‌ترین تحولات اروپا در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم بود. جوانان آن کشور، سرخورده از وقایع و بی‌اعتماد به نسل پیش، ابتدا دو راه در پیش گرفتند: درس‌خوانده‌ها اگزیستانسیالیست‌هایی شدند با لباس‌هایی همواره سیاه به علامت سوگواری برای جامعه‌ای که در آن منظور از حرف زدن کتمان حقیقت است و قصد از سکوت انکار آن؛ و جوانان طبقهٔ کارگر عربده‌جویانی شدند لباس‌های چرمی به تن و سوار بر موتورسیکلت‌هایی پر سر و صدا. دستهٔ اول طبقهٔ متوسط را نگران می‌کرد و دستهٔ دوم او را می‌ترساند. اواخر دههٔ ۱۹۶۰ اوضاع نگران‌کننده‌تر شد: کسانی سلاح برداشتند تا نظامی را که به نظرشان فاسد و دروغگو می‌رسید سرنگون کنند.

همزمان با فروریختن دیوار برلن، شماری از جوانان پرخاشگر دههٔ ۱۹۶۰ در حکومت آلمان واحد صاحب شغل و مقام بودند. آیا وضع موجودی که مسئولیت آن با این گروه هم هست همان چشم‌انداز زیبایی است که وقتی دانشجو بودند وعده‌اش را می‌دادند، و آیا این دانشجویان سابق به ناراضیان آتی مجال خواهند داد که به همین ترتیب وارد صحنه شوند و سهمی از گوی و از میدان به دست آورند؟

اسناد به‌جا مانده از قرن سیزدهم تا هجدهم میلادی نشان می‌دهد که در اروپا و خاصه در فرانسه حیوانات نیز دقیقاً مانند انسان‌ها محاکمه می‌شدند وحیوانِ متهم با وکیل مدافعش در برابر قاضی و دادستان و اعضای هیئت‌منصفه و حضار حاضر می‌شد.

داستان محاکمهٔ خوک از روزی شروع می‌شود که یک خوک در گشت ‌و گذار روزانه‌اش کودکی را به قتل می‌رساند و از محل جنایت دور می‌شود. با سر و صدای مادرِ نوزاد، مردان روستا خوک را زیر درختی خوابیده می‌یابند در حالی که خونِ داغ از دهانش جاری است. قاتل دستگیر و به‌دست دادگستری سپرده می‌شود تا دادگاه عدالت را جاری کند. داستان اصلی از همین‌جا آغاز می‌شود: خوک چطور باید از خودش دفاع کند؟ رفتار انسان‌ها در برابر موجودی که زبانِ دفاع از خود ندارد چگونه است؟

نویسندهٔ جوان این رمان با طرح چنین داستان جسورانه‌ای، نگاهی نمادین و انتقادی دارد به سیستم‌های قضایی‌ای که وظیفه‌شان برقراری عدالت است امّا ظاهراً بویی از آن نبرده‌اند؛ داستانی که اگرچه ریشه در قرون گذشته دارد امّا هنوز هم برای این روزها تازه است.

دکتر آلیور ساکس، از برجسته‌ترین پزشکانِ نویسندۀ قرن بیستم و بیست‌ویکم، داستان‌‌های عجیب اما واقعی انسان‌هایی را روایت می‌کند که در دنیای غریب  و به‌ظاهر  گریزناپذیر انواع اختلال‌های عصب‌روان‌شناختی به دام افتاده‌اند.
در این کتاب حکایت افرادی آمده که گرفتار ناهنجاری‌های فکری و ادراکیِ باورنکردنی هستند: بیمارانی که خاطراتشان را از دست داده‌اند، و همراه آن بخش بزرگی از گذشته‌شان را؛ بیمارانی که قادر به تشخیص افراد یا اجسام آشنا نیستند؛ دست‌ها و پاهایشان برایشان بیگانه شده و حتی انسان‌هایی عقب‌افتاده قلمداد شده‌اند، اما در همین حال از استعدادهای هنری و ریاضیاتی ناشناخته و فوق‌العاده‌ای برخوردارند.
دکتر ساکس لحظه‌ای هم فراموش نمی‌کند که مسئولیت نهایی پزشک در برابر کیست: «انسانی دردمند که رنج می‌کشد و مبارزه می‌کند.»

آیا مرگ پایان کار ماست؟ آیا (دست‌کم از لحاظ فلسفی و عقلی) ممکن است که پس از مرگ نیز وجودِ ما دوام یابد؟ جهانِ بدونِ «من» چگونه خواهد بود؟ نزدیکانمان چه خواهند کرد و چه خواهند شد؟ در برابر مرگ چه واکنش فکری و عاطفی‌ای باید داشته باشیم؟ آیا ترس از مرگ معقول است؟ آیا مرگ واقعاً چیز بدی است؟ چه رابطه‌ای میان مرگ و پوچی یا معناداریِ زندگی هست؟ آیا نامیرایی امر مطلوبی‌ست؟ آیا پس از مردن شخص هم ممکن است سود یا زیانی به او برسد؟

کتاب پیش رو کوشش یک فیلسوف است برای پاسخ دادن به برخی از این پرسش‌ها. نویسندهٔ کتاب جفری اسکار فیلسوف اخلاق و استاد بازنشستهٔ دانشکدهٔ فلسفهٔ دانشگاه دارام است. پژوهش‌های او در حوزهٔ فلسفهٔ اخلاق طیف گسترده‌ای از موضوعات را در برمی‌گیرد؛ ازجمله مسئولیت اخلاقی، شجاعت، بخشودن، شرّ، فایده‌باوری، و مرگ. اسکار به حوزهٔ اخلاق باستان‌شناسی نیز علاقه دارد و از همین‌رو مدیر و یکی از مؤسسان «مرکز اخلاق میراث فرهنگی در دانشگاه دورام» است.