تابستانی با پروست

بیکسل در داستان‌هایش در جستجوی امید و عشق و امنیت، لحظه‌ای از زندگی را به نمایش می‌گذارد. این داستان‌ها که نه اوجی دارند و نه فرودی، نگاهی کوتاه‌اند به جهان شخصیت‌ها و بی‌رنگی آن. بیکسل بیش از آن‌که در جست‌و‌جوی پاسخ باشد، به دنبال طرح پرسش است، چرا که از نظر او پرسش است که اهمیت دارد نه پاسخ. شخصیت‌های داستانی او اغلب تنها و ازكارافتاده و شکست‌خورده‌اند. او به کمک واژگانی ساده به توصیف جهان پیچیدۀ این انسان‌ها می‌نشیند تا خواننده را به تاُمل و اندیشه در باب جهان پیرامونش ترغیب کند. شاید بتوان بزرگترین برجستگی آثار بیکسل را در عین انتزاعی بودن، طنز گزندۀ آن دانست که درون‌مایه‌هایی چون مرگ یا خاطره را دربرمی‌گیرد.

بیکسل خود را نویسنده‌ای کم‌نویس می‌خواند، اما می‌توان او را نویسنده‌ای کوتاه‌نویس هم ناميد. او کمتر داستانی نوشته که از دو صفحه بـیشتر باشد. از هـمین رو منتقدان ادبی سـوئـيس او را اسـتاد داسـتانک مـی‌دانند.

روبـرت والـزر، نويسندۀ سوئيسی، يكي از بی‌سروصداترين نوابغ ادبيات قرن بيستم است. از ميان چهار رمانی كه نوشته است، ياكوب فون گونتن را بهترين اثر او می‌دانند. اين رمان گزارش كنجكاوانه و جسورانۀ مردی جوان از زندگی در مدرسه‌ای مرموز است. والزر خلاقيت تمام‌عياری دارد و طنزی گزنده كه جمله‌های زيبايش سادگی و غرابت نقاشی‌های هانری روسو را دارد.

سوزان سانتاگ معتقد است هستۀ اخلاقی هنر والزر انكار قدرت و سلطه است... و هنر در سنجيده‌ترين و دلپذيرترين شكل خود در آثار او موج می‌زند. هرمان هسه باور دارد كـه اگـر والـزر صـدهـزار خـوانـنده می‌داشت، جهان جايی بهتر و دلپذيرتر می‌شد.