آیا تا به حال کسی این شجاعت را داشته که داستان کوانتوم‌ها را از یونان باستان شروع کند؟ یا این داستان پیچیده را چنان ساده روایت کند که برای فهمش تنها به توانایی خواندن نیاز باشد؟

کارلو روولی از یونان باستان، از همان آغاز دانش، شروع می‌کند و پله‌پله پیش می‌آید: از اتم‌های دموکریتوس و صورت‌های مثالی افلاطون و ارسطو تا دایره‌های بطلمیوس و دنیای دانته، از آونگ گالیله و ماه نیوتن تا امواج فارادی و معادلات ماکسول، از نسبیت اینشتین و عدم قطعیت هایزنبرگ تا سیاهچالهٔ ویلر و اطلاعات هاکینگ. این سفری است به دنیای جذاب فیزیک از اتم‌های آغازین جهان تا نظریهٔ اطلاعات، با زبانی چنان ساده که گاه خواننده با تردید به خود می‌گوید: «آیا همه‌اش همین است؟ همین قدر ساده؟»

نگران نباشید. روولی یکی از بزرگ‌ترین فیزیکدانان زندهٔ جهان است و در داستانی که برای شما روایت می‌کند، خودش هم نقش دارد. واقعیت ناپیدا روایتی دست اول از فیزیک معاصر است با نثری جذاب و درخشان.

دانشمندان او را استیون هاکینگ جدید می‌نامند.

– مجلهٔ تایمز

زبان شاعرانهٔ روولی، وضوح اندیشه‌اش و اشتیاقش به علم و تاریخ آن، کتابی لذت‌بخش و شگفت‌انگیز پدید آورده است.

– بوک‌لیست

نه راهِ پس نه راه پیش: در پی جنگ‌های بالکان در دهۀ ۱۹۹۰ تانیا لودسیچ و شاگردانش در تلاش برای دریافت اجازۀ اقامت، از گروه ادبیات و زبان‌های اسلاوی در دانشگاه آمستردام سر در می‌آورند.

در آنجا تانیا باید ادبیات یوگسلاوی سابق را به یوگسلاوهای سابق درس بدهد. آنان، سرگردان در برزخ امن هلند، سعی می‌کنند نه‌فقط دخل و خرجشان را به هم برسانند، بلکه از این عالم سرگردانی و بلاتکلیفی راه به جایی ببرند.

تانیا تصمیم می‌گیرد برای شاگردانش درسی با عنوان «یوگونوستالژی» برگذار کند و این خاطرات مشترک و آگاهانه از دورانی زوال‌یافته موقتاً سرزندگی و نیروی تازه‌ای در آنها می‌دمد. اما زمانی که رویدادهایی غم‌انگیز آنان را به مواجهه با پیامدهای تجزیۀ خشونت‌بار میهنشان ناگزیر می‌کند، پیوندهای شکنندۀ همکلاسی‌ها از هم می‌گسلد.

کتاب‌های دوبرافکا اوگرشیچ به زبان‌های زیادی ترجمه شده‌اند. او جوایز متعددی دریافت کرده است که جایزۀ معتبر پرِمیو لِتّاریوی ایتالیا برای بهترین نویسندۀ خارجی از آن جمله است.

«اوگرشیچ کاخ هنرش را از دل آوارهای غرق در خون سیاست برمی‌آورد» – بوید تانکین، ایندیپندنت

«رمانی زیبا و استادانه و خوش‌ساخت، با طنزی تلخ… این اوج خلاقیت اوگرشیچ است.» – گاردین

«اوگرشیچ، همچون ناباکوف، بر توانایی ما در به یاد آوردن گذشته به‌عنوان منبعی برای حفظ هویت اخلاقی و عاطفی‌مان تأکید می‌گذارد.» – واشینگتن پست

«نوشتۀ او جسورانه و خشم‌انگیز است… رمانی است که خواننده را نگران و اسیر خود می‌کند.» – تایمز