بعضى نویسندگان ذاتاً از همه چیز آگاهند؛ دیگران از بسیارى چیزها ناآگاهند. عده‌اى، همچون هنرى جیمز[1] و فلوبر[2]، هم مى‌توانند از مزایایى که استعدادشان به ارمغان مى‌آورد بهترین بهره را ببرند و هم نبوغ‌شان را در طى خلق