لیکو شعری شفاهی است. تک‌بیتی‌ست هجایی و مقفّا. لیکو نیز مانندِ زبانِ بلوچی از روزگارانِ دور و ناشناختۀ ادبیات و موسیقیِ ایران خودش را به امروز رسانده است و بازمانده از الحانی‌ست که پیش از همدستیِ شعرِ پارسی و عروضِ عربی، سر بر آسمانِ ادب و هنر ایران داشته‌اند. لیکوها بیشتر ده هجایی‌اند ولی لیکوزنانِ بلوچ، آرشه که بر سیمِ سُروز می‌کشند ابایی ندارند از افزودن چند هجای خرده‌تحریری به شعر، برای پاسخگویی به نوای ساز؛ از همین «ای دوست» گفتن‌ها و «امَان امَان» برآوردن‌های آوازَندگانِ پارسی‌خوان که رایج است و بسیار شنیده‌ایم.