هند باستان سرزمین – معبدی است که از هر سوی آن آستانه نیایش و آستان دنیای معنوی آغاز می شود و دری به سوی الوهیت لایتناهی می‌گشاید‌.

در شعر تغزلی مهادوی یکه ایزد شیوا با لقب «چنه میلکار جونه» فراخوانده شده است. مترجم انگلیسی به سبب آن‌که این نام معنادار و بیانگر صفات و خصایل شیواست، اصطلاح زبان کانّادایی را با عبارت وصفی «خدای به سپیدی یاس» جایگزین کرده است.

مهادوی یَکه بیش از دیگر سرایندگان وچنه به طبیعت و زندگی جانداران توجه می کند. طبیعت در شعر او اغلب ناشی از دشت و صحراست.

بیکسل در داستان‌هایش در جستجوی امید و عشق و امنیت، لحظه‌ای از زندگی را به نمایش می‌گذارد. این داستان‌ها که نه اوجی دارند و نه فرودی، نگاهی کوتاه‌اند به جهان شخصیت‌ها و بی‌رنگی آن. بیکسل بیش از آن‌که در جست‌و‌جوی پاسخ باشد، به دنبال طرح پرسش است، چرا که از نظر او پرسش است که اهمیت دارد نه پاسخ. شخصیت‌های داستانی او اغلب تنها و ازكارافتاده و شکست‌خورده‌اند. او به کمک واژگانی ساده به توصیف جهان پیچیدۀ این انسان‌ها می‌نشیند تا خواننده را به تاُمل و اندیشه در باب جهان پیرامونش ترغیب کند. شاید بتوان بزرگترین برجستگی آثار بیکسل را در عین انتزاعی بودن، طنز گزندۀ آن دانست که درون‌مایه‌هایی چون مرگ یا خاطره را دربرمی‌گیرد.

بیکسل خود را نویسنده‌ای کم‌نویس می‌خواند، اما می‌توان او را نویسنده‌ای کوتاه‌نویس هم ناميد. او کمتر داستانی نوشته که از دو صفحه بـیشتر باشد. از هـمین رو منتقدان ادبی سـوئـيس او را اسـتاد داسـتانک مـی‌دانند.