دومین اول شخص مفرد

رستاخیز در الیاف گیاهی

آدم‌ها در عکس‌ها، آدم‌ها و عکس‌ها، سخن می‌گویند؟ عکس لحظه‌ای‌ست منجمدشده در پیوند با ابدیت یا ابدیت است که که با هر بار دیده‌شدن جریان پیدا می‌کند؟ آیا می‌شود عکس را نوشت؟ می‌شود عکس را مانند متنی دید که نوشته‌اند و همان‌قدر که می‌توان با متن همراه شد و تعبیرش کرد، با عکس هم همراه شد و دست به تعبیر زد؟ اگر بله، پس چهره‌ها و فیگورهای عکس‌ها هم همچون پرسوناژهای رمان هستند؛ با روحیات و خلقیات و زبان خاص خودشان؛ با ماجراها و لحظاتی که هستی‌شان را فراتر از قطعِ بستهٔ کتاب و عکس می‌سازد و با هر خواننده/بیننده افقی جدید و زندگی‌ای جدید می‌یابند.
عکس‌ها هم روایت می‌کنند. روایتی که جدا از بیننده/خواننده یک شکل است و با او، شکل دیگری. خواننده در روایت عکس سهیم می‌شود، چیزهایی به آن می‌افزاید، چیزهایی از آن می‌کاهد، و گاه روایتی به‌تمامی نو و دیگرگونه جایگزینش می‌کند.
اینجا در این کتاب، یوریک کریم‌مسیحی، از شناخته‌ترین منتقدان و مدرسان عکاسی ایران، صدای روایت عکس‌ها شده است؛ رنگی و لحنی از وضعِ کنونیِ انسانِ ایرانی را به عکس‌ها فزوده و روایت‌هایی پدید آورده است هر کدام منحصربفرد. انگار که آدم‌هایی در همین کوچه‌ها و خیابان‌های ایران زبان باز کرده‌اند و زندگی‌شان را، لحظه‌ها و همیشه‌شان را، روایت می‌کنند. این راویان چه اینجایی به نظر برسند چه از هر کجای جهان، اینک در یک چیز مشترک‌اند: از چشم و از زبان کریم‌مسیحی زندگیِ دیگری را تجربه می‌کنند: رستاخیزی ناگزیر در الیاف گیاهی.

تحریریۀ نشر نو