شعر معروف به سبک هندی، زبانِ حال طبقات شهرنشین است و در حد ممکن شعری مردمی است که الهامات و عصیان‌ها و طغیان‌ها و اندیشه‌ها و تأثرات و تصورات و زیر و زبرهای زندگی روزمره در آن منعکس شده است.
در این مجموعه، هم انتخاب شاعران و هم گزینش از شعر هر یک براساس اهمیت شاعر و شعر او صورت گرفته است. شاعرانی برگزیده  شده‌اند که گرایش مهمی را در غزل نشان می‌دهند یا وزن و ارزش والایی بین شاعران سبک مشهور به هندی دارند. انتخاب اشعار هر شاعر عمدتاً از غزلیات و با این معیار و ملاک صورت گرفته که ویژگی‌های فکر و زبان آن شاعر و حُسن و عیب کار او را نشان دهد.

مظاهر مصفا در دو سالگی آبله گرفت و از دنیا رفت. دو سال بعد مادرش فخرالسادات پسر دیگری به جایش آورد. نام او را هم مظاهر گذاشتند و شناسنامهٔ مظاهر اول را، که هنوز باطل نکرده بودند، برای او نگاه داشتند. بدین ترتیب مظاهر دوم، آن‌چنان که در منظومهٔ نسخهٔ اقدم هم آورده، مرگ را مایهٔ حیات خود می‌دانست و کودکی را در سایهٔ مرگ و در گفت‌وگو با عالم مردگان آغاز کرد.

در خاک چو رفت دانه‌ٔ تو
از خاک گیاه من برآمد
رفتی تو و آمدم من از راه
خفتی تو و خواب من سرآمد