آیا پزشک باید به بیمار محتضر دروغ بگوید تا ترس و اضطرابی را که حقیقت ممکن است برای او به بار آورد به تأخیر اندازد؟ آیا والدین باید این حقیقت را که فرزندشان ناتنی است از او پنهان کنند؟ آیا دانشمندان علوم اجتماعی مي‌بايد مفتّشانی را در لباس بیمار نزد پزشک بفرستند تا از گرایش‌های نژادی و جنسیتی آنان در تشخیص و درمان بیماران مطلع شوند؟ آیا مشاوران حقوقی دولت می‌باید به نمایندگان کنگره دربارۀ یک لایحۀ رفاهی بسیار ضروری دروغ بگویند، نمایندگانی که اگر حقیقت را به آنان بگویند مـمکن اسـت با آن لایحه مخالفت کنند؟ و آیا روزنامه‌نگاران باید برای گرفتن اطلاعات از کسی که می‌خواهند فساد او را افشا کنند، دروغ بگویند؟

ما میان این گزينه‌ها تفاوت‌هایی را می‌بينیم؛ اما تصمیم به این‌که دروغ بگوییم، دوپهلو حرف بزنیم، ساکت بمانیم، یا حقیقت را بگوییم در هر موقعیتی تصمیم دشواری‌ است. دشوار است چون دورویی ممکن است شکل‌ها، مراتب، هدف‌ها، و نتایج بسیار متفاوتی داشته باشد. همچنین به این دلیل دشوار است که می‌دانیم مسئلۀ حقیقت و دروغ‌گویی ناگزیر بر هر چه در خانوادۀ ما، جامعۀ ما و روابط کاری ما گفته می‌شود یا ناگفته می‌ماند سایه می‌افکند. از همه دشوارتر مرزبندی میان این‌هاست و يك خط‌مشی ثابت در اين باره دور از دسترس به‌نظر می‌رسد.

مری میجلی، فیلسوف اخلاق و استاد فلسفه، در اسطوره‌ها و زندگی ما به نقش اساسی نمادها در متن زندگی امروز و به‌ویژه نقش نمادها در علم جدید و جهان‌بینی برآمده از آن می‌پردازد. در این میان واژۀ «اسطوره» شاید كمی گمراه‌کننده باشد. از نظر میجلی، اسطوره داستانی است که در آن، نمادهای بسیاری وجود دارد. تأکید او بر این نکته است که ما انسان‌ها گونۀ خاصی از موجودات هستیم که مسائل را اساساً در قالب نمادها درک می‌کنیم. «اسطوره‌های زندگی ما» مفاهیمی متافیزیکی‌اند که پیدا و پنهان وارد تصویر علمی ما از جهان می‌شوند و به‌مرور بخشی از علم تجربی به‌اصطلاح دقیق و آزمون‌پذیر را تشکیل می‌دهند: مفاهیمی همچون ژن‌های خودخواه، ماده‌باوریی که ذهن را به ماده فرو می‌کاهد، و همین‌طور نگاه ملهم از حوزۀ هوش مصنوعی که انسان را ماشینی باهوش و مجهز به نرم‌افزاری پیشرفته می‌بیند. میجلی نه علم را یکسره نفی می‌کند و نه آن را همچون قدرتی الهی می‌پرستد. او به ما یادآوری می‌کند که تخیل ما در قالب نمادها چه نقش مهمی در تمام دیدگاه‌هایمان دربارۀ جهان و انسان و جایگاه او در جهان دارد.

شمس تبریزی نوشتهٔ دکتر محمدعلی موحد را نشرنو با ویراستی جدید به دوستداران شمس تقدیم کرده است.
مؤلف در این کتاب ابتدا به سابقهٔ فارسی دَری در آذربایجان، صوفیان آن سرزمین، اوضاع سیاسی آن دیار و حملهٔ مغولان به تبریز می‌پردازد و در ادامه نام و نشان شمس، تحولات روحی او، و سیر زندگانی وی را برمی‌رسد و سپس بزرگان آن روزگار را معرفی می‌کند. شرح سفر شمس به قونیه و آشنایی با مولانا مباحث بعدی کتاب‌اند. نویسنده در ادامه تصویر مولانا در مقالات شمس و تصویر شمس در کلام مولانا را می‌کاود. کتاب با توصیف «جهان شادمانهٔ شمس» پی گرفته می‌شود و با «غروب خورشید»، شرح رحلت شمس به دیار باقی، پایان می‌پذیرد.