تامس مور سال‌ها در زمینه‌های دین‌شناسی و روان‌شناسی در دانشگاه‌های آمریکا تدریس کرده و معتقد است که «کار» و «زندگی» دو مؤلفهٔ جدانشدنی در حیات هر انسان است؛ یعنی زندگی ‌کردن همان کار کردن است و کار کردن همان زندگی کردن. شخصیت آدمی بر اثرِ کار یا کارهایی که می‌کند، در طول زندگی شکل می‌گیرد و شخص به انسانی بی‌همتا بدل می‌شود. اما اشخاص بسیاری با غفلت از این واقعیت کار را به «شغل» یا «حرفه» فرو می‌کاهند و از این‌رو، بین کار و زندگی جدایی می‌افکنند.

از نظر مور، کار و زندگی دو روی یک سکه‌اند و به همین دلیل باید «کار همچون زندگی» تلقی شود. به بیان دیگر، باید کار را زندگی کرد و این خود هنری ممتاز است.

مردی که خواب است با زبانی شاعرانه و روایتی سیال میان خواب و بیداری، به بیان تجربه‌ای از بیخ و بن فلسفی می‌پردازد. شخصیت اصلی – که در سراسر داستان «تو» خطاب شده – در دانشگاه سوربن جامعه‌شناسی می‌خواند تا اینکه روزی تصمیم می‌گیرد سرِ جلسهٔ امتحان حاضر نشود و درسش را نیمه‌کاره بگذارد. این تصمیم ناگهانی سلسله‌جنبان رشته‌ای از تصمیم‌ها می‌شود که همگی یک ایده را تعقیب می‌کنند: گسست مطلق از جهان و بی‌اعتناییِ محض به آدم‌ها و پیشامدها.

اما تا کجا می‌توان به همگان «نه» گفت؟ تا کِی می‌توان خود را از دنیا و مافیها برکنار داشت؟ و تبعات چنین انزوای سرسختانه‌ای چیست؟ جمله‌ای از فریدریش نیچه را شاید بتوان پاسخی دانست به این پرسش‌‌ها و تفسیری موجز بر این داستان، آنجا که فیلسوف آلمانی می‌گوید: «اگر دیرزمانی به مغاک نگاه کنی، مغاک نیز به تو نگاه می‌کند.»

• •        «درست فقط این است»؛ این آغاز و پایان یک استدلال خوب برای ساختارگریان حقوقی است که فقط یک پاسخ جامع را بهترین می‌دانند.
  •        اما در نظر صورت‌گرایان حقوقی «درست این است»؛ این از آن روست که فورمالیست‌ها به یاری روح‌القوانین گاه در یک مورد خاص از انحصارِ کلیت‌ها بیرون می‌آیند.
  •        نزد خطابیان حقوقی همچون دورکین،  «درست فقط آن است»؛ برای آنان پاسخ آنقدرها هم که ساختارگرایان و فورمالیست‌ها می‌گویند دم دست نیست، و اگرچه فقط یک پاسخْ بهترین است، باید آن را نه از قشر که از اعماق دریافت.
  •        گروهی دیگر از خطابیان همچون پرلمان برآنند که: «درست آن است»؛ اینان نیز گرچه به آن سوی ظاهر عبور می‌کنند، اما لزوماً فقط یک تأویل را از میان تفاسیر درست نمی‌شمرند.
  •        جدلیان حقوقی می‌گویند: «درست یا این است یا آن»؛ بیش از دو پاسخ وجود ندارد و اگر این درست باشد آن درست نیست، و اگر آن درست باشد دیگر این را نباید درست پنداشت.
  •        پلورالیست‌ها و دیالکتیسین‌های حقوقی ظاهراً با تحملی بیشتر معتقدند که «درست هم این است و هم آن» و، بدینسان بر خلاف جدلیان، بین دو پاسخ متعارض جمع می‌کنند.

  پروژۀ حیرانی حقوقی اما نه جمع که حذف است، و در آن «درست نه این است و نه آن».