مردی که خواب است با زبانی شاعرانه و روایتی سیال میان خواب و بیداری، به بیان تجربه‌ای از بیخ و بن فلسفی می‌پردازد. شخصیت اصلی – که در سراسر داستان «تو» خطاب شده – در دانشگاه سوربن جامعه‌شناسی می‌خواند تا اینکه روزی تصمیم می‌گیرد سرِ جلسهٔ امتحان حاضر نشود و درسش را نیمه‌کاره بگذارد. این تصمیم ناگهانی سلسله‌جنبان رشته‌ای از تصمیم‌ها می‌شود که همگی یک ایده را تعقیب می‌کنند: گسست مطلق از جهان و بی‌اعتناییِ محض به آدم‌ها و پیشامدها.

اما تا کجا می‌توان به همگان «نه» گفت؟ تا کِی می‌توان خود را از دنیا و مافیها برکنار داشت؟ و تبعات چنین انزوای سرسختانه‌ای چیست؟ جمله‌ای از فریدریش نیچه را شاید بتوان پاسخی دانست به این پرسش‌‌ها و تفسیری موجز بر این داستان، آنجا که فیلسوف آلمانی می‌گوید: «اگر دیرزمانی به مغاک نگاه کنی، مغاک نیز به تو نگاه می‌کند.»

آنومالی

ناهنجاری تردیدها و هراس‌های وجودیِ انسان و ذهن او را در مواجهه با وقایع و پدیده‌های غریب و ناآشنا می‌کاود. این رمان برجسته در سال ۲۰۲۰ برندهٔ «جایزهٔ گنکور»، مهم‌ترین جایزهٔ ادبی فرانسه،‌ شد.

خلبان هواپیمای مسافربری فرانسوی پس از گذر از طوفانی سهمناک از برج مراقبت می‌خواهد که به‌طور اضطراری در فرودگاهی امریکایی فرود بیاید. برج مراقبت به جای اینکه در دم اجازهٔ فرود را صادر کند، سؤال‌های متعددی از خلبان می‌پرسد تا هویت او را شناسایی کند اما در نهایتِ شگفتی، چیزی نگذشته، جنگنده‌های ارتش در دو سوی هواپیما ظاهر می‌شوند و خلبان را تهدید می‌کنند که اگر از دستورات اطاعت نکند بلافاصله نابود خواهد شد. چه چیز در انتظار سرنشینانِ از همه‌جا بی‌خبر هواپیما است وقتی که همه‌چیز در زمین و هوا حاکی از پروازی معمولی است؟ خیلی زود معلوم می‌شود که اوضاع عادی نیست و اتفاق عجیبی رخ داده است. فقط یک چیز آشکار است: همین هواپیما چند ماه قبل با همین مسافران در فرودگاه فرود آمده است…

پاریس ۱۹۱۹

در سال ۱۹۱۹ بعد از پایان «جنگی برای پایان دادن به همهٔ جنگ‌ها»، سه مرد قدرتمند جهان -وودرو ویلسون رئیس‌جمهور امریکا، دیوید لوید جورج نخست‌وزیر بریتانیا، و ژرژ کلمانسو نخست‌وزیر فرانسه- شش ماه در پاریس برای برقراری صلحی پایدار با یکدیگر گفتگو کردند.

مارگارت مک‌میلان در این اثر برجسته، تاریخِ رواییِ ژرف‌اندیشانه و هیجان‌انگیزی از آن روزهای سرنوشت‌ساز ارائه می‌دهد -روزهایی که به پیدایش کشورهای جدیدی همچون عراق و یوگسلاوی و فلسطین از ویرانه‌های امپراتوری‌های ورشکسته و ترسیم دوبارهٔ مرزهای دنیای مدرن انجامید و بذرهای جنگ جهانی دوم و فجایع آن را در خود پرورد، فجایعی که تا امروز نیز ادامه دارد.

مارگارت مک‌میلان تاریخ‌نگار کانادایی، استاد دانشگاه آکسفورد و کالج ترینیتی و دانشگاه تورنتو، و کارشناس روابط بین‌الملل است. تخصصش در حوزهٔ امپراتوری بریتانیا در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است. او نوهٔ دیوید لوید جورج، یکی از بازیگران اصلی سیاست جهانی قبل و بعد از جنگ جهانی اول، است.

تامس مور سال‌ها در زمینه‌های دین‌شناسی و روان‌شناسی در دانشگاه‌های آمریکا تدریس کرده و معتقد است که «کار» و «زندگی» دو مؤلفهٔ جدانشدنی در حیات هر انسان است؛ یعنی زندگی ‌کردن همان کار کردن است و کار کردن همان زندگی کردن. شخصیت آدمی بر اثرِ کار یا کارهایی که می‌کند، در طول زندگی شکل می‌گیرد و شخص به انسانی بی‌همتا بدل می‌شود. اما اشخاص بسیاری با غفلت از این واقعیت کار را به «شغل» یا «حرفه» فرو می‌کاهند و از این‌رو، بین کار و زندگی جدایی می‌افکنند.

از نظر مور، کار و زندگی دو روی یک سکه‌اند و به همین دلیل باید «کار همچون زندگی» تلقی شود. به بیان دیگر، باید کار را زندگی کرد و این خود هنری ممتاز است.