چهره‌های موسیقی ایران معاصر ــ جلد چهارم

موسیقی اگرچه انتزاعی‌ترین هنر تلقی می‌شود اما ضمناً از مهم‌ترین نمادهای فرهنگی هر کشور است که باعث پیوند بین آحاد یک ملت است و زبان گویای غم و شادی و حالات روحی مردمان یک سرزمین. با وجود این، در زمانهٔ ما اوضاع به‌گونه‌ای است که حتی بسیاری از افراد روشنفکر و اهل مطالعه به‌کلی با موسیقی ملی خود بیگانه‌اند، دیگران که جای خود دارند. برای بسیاری همین‌که صدای ضبط بلند باشد کافی است؛ این که چه پخش می‌شود در درجۀ چندم اهمیت قرار دارد.

روایت شکاف نسلی در ایران و آن‌چه امروزه «خلأ بین نسل قدیم با نسل جدید» عنوان می‌شود، روایت غم‌انگیزی است. نه این‌که اختلاف نسلی مبارک نیست، که اتفاقاً هست و همین اختلاف نسل امروز با نسل دیروز است که بسیاری از بنیان‌های فکری را دگرگون کرده و جامعه را به سمت مدرن شدن و توسعه‌یافتگی سوق می‌دهد، بلکه سخن از اختلافاتی است که از عدم شناخت می‌آید، از بی‌حوصلگی می‌آید و از عدم حس هویتمندی می‌آید. قله‌های ادبیات، هنر، موسیقی، نقاشی، تئاتر، رمان، تاریخ و… را نمی‌شناسیم. نمی‌دانیم چه بر فرهنگ و هنر این سرزمین رفته است و در نتیجه نمی‌دانیم اکنون در کجای کار ایستاده‌ایم.

«چهره‌های موسیقی ایران معاصر» تلاشی است تا نسل امروز همان‌قدر که خوانندگان و موسیقی‌دانان تازه‌کار را می‌شناسد، بزرگان موسیقی کشورش را بشناسد و با گوش سپردن به نوای سال‌های دور موسیقی این چهره‌ها با تاریخ موسیقی کشورش آشنا شود و بداند بر موسیقی او چه رفته است؛ قله‌های موسیقی او چه افرادی بوده‌اند و آنان چگونه و چرا به این موقعیت دست یافته‌اند و چرا کارشان اهمیت داشته است. موسیقی‌ای که با وجود تمام موانع و پستی و بلندی‌هایی که در راه داشته همواره زبانزد خاص و عام بوده است و شهره در پهنۀ گیتی و انعکاس حیات جمعی مردم این کشور.

هوشنگ اتحاد