قوت دل و نوش جان
۵۵۰.۰۰۰تومانآیا غذای معنوی و قوت روحانی وجود دارد؟
آیا غذای جسم از نظر عرفا و حکمای اسلام میتواند از گوشت تن یک حیوان باشد؟
اگر انسان مطابق با حکمت قدیم ایرانیان نباید به هیچ جانوری آزار برساند، حق دارد حیوانات را بکشد و گوشت آنها را بخورد؟
عارفی مانند ابوعبدالله مغربی که گیاهخوار بود چه نظریاتی داشت؟
انسان از چه لذتهایی میتواند بهرهمند باشد؟
آیا انسان حق دارد از دیدن زیبائیهای عالم صنع لذت ببرد؟ از دیدن شاهد بهرهمند شود؟
شاهدپرستی چیست؟
آیا با عشق افلاطونی، که ابن سینا آن را عشق ظرفا و جوانمردان میخواند، انسان میتواند شاهدپرست باشد؟
آیا شمس تبریزی شاهدباز بوده است؟
چرا شمس تبریزی احمد غزالی را بزرگترین عارف میدانست؟
ابوالغریب اصفهانی که به شاهدباز بودن معروف بوده چه عقیدهای داشته است؟
چه ارتباطی میان عشقورزی حافظ و اشعار عاشقانه او با عقاید احمد غزالی وجود داشته است؟
آیا فقط عاشق است که میتواند از دیدن معشوق لذت ببرد یا معشوق هم میتواند از معطل کردن عاشق خود لذت ببرد؟
ریشههای عرفان عاشقانه ایرانی را، که احمد غزالی و شمس تبریزی و حافظ بدان تعلق داشتند، در کدام زمین باید جستجو کرد؟ در زمین اهل اباحه و در مرام ظرفای ایرانی قرندوم یا در زهد و آخرتنگری زهاد قرون اولیه؟
گروههای صوفی که از نظر متشرّعان مردود شناخته میشدند که بودند؟
اینها و دهها پرسش دیگر مسائلی است که سعی شده است درقوت دل و نوش جان به آنها پاسخ داده شود.
کرشمهٔ عشق: مقالاتی در عرفان نوحلاجی ایران
۴۰۰.۰۰۰تومانکرشمۀ عشق مجموعۀ سیزده مقاله در باب عرفانِ نوحلاجی در ایران است. مقالات این مجموعه جملگی در موضوع «تصوف عاشقانه» تألیف شدهاند؛ تصوفی که «از لحاظ عقاید و زبان تا حدود زیادی متأثر از آثار حسین بن منصور حلاج» است. مؤلف در این کتاب، این شاخۀ خاص از مذهب تصوف را مذهب «نوحلاجی» مینامد. نخستین مقالۀ این مجموعه که نام کتاب هم برگرفته از آن است، در مورد قطعهای است از حلاج که در آن از عشق به عنوان یکی از صفات ذات الهی یاد شده است. در دیگر مقالات این کتاب ردپای تأثیر مذهب «نوحلاجی» در آثار ادبایی همچون حافظ و سعدی و عطار پی گرفته شده و نیز برخی از مفاهیم اساسی این مذهب مانند «وصال»، «ملاحت»، «حُسن» و… شرح شده است.
زبان حال در عرفان و ادبیات پارسی
اتمام چاپزبان حال هر چند برای پارسیزبانان تعبیری است آشنا اما برخلاف باور بسیاری، علاوه بر انسان، حیوان و نبات، افلاک و فرشتگان، عرش و کرسی، بهشت و دوزخ، مرده و گور، شب و روز، خاک و آب و باد و آتش، درخت و گل و میوه و سنگ و کوه، عشق و علم و عدل و دولت و بخت، زلف و چشم و گوش و ابرو، باده و بنگ، شطرنج و نرد، نی و طنبور و دف همه میتوانند به زبان حال سخن بگویند. استفاده از زبان حال در واقع نوعی هنرنمایی شاعرانه و شگردی ادبی است، و این نوع شگرد در ادبیات جهان، از جمله ادبیات پارسی، بسیار رایج بوده و نویسندگان و شاعران با استفاده از آن گونههای ادبی مختلف خلق کردهاند. خصوصیت همهٔ این گونهها این است که همه جنبۀ ادبی و خیالی دارند و سخنانی که در آنها آمده است به زبان حال است نه قال. بررسی انواع و اقسام مطالب زبان حالی در آثار نظم و نثر پارسی کاری است که در کتاب حاضر به عهده گرفته شده است.
(متولد ۱۳۲۲) فلسفهدان، استاد دانشگاه تهران، مصحح متون، نویسنده، عرفان پژوه و بنیادگذار و رئیس پیشین مرکز نشر دانشگاهی است. نصرالله پورجوادی هماکنون عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی است. پورجوادی پژوهشگر و نویسندۀ پُرکاری است و نوشتههای وی را ناشران معتبر منتشر میکنند. مقالههای او در مجلههای معتبر به چاپ میرسد. از ایشان کتاب «کرشمۀ عشق: مقالاتی در عرفان نوحلاجی ایران» در فرهنگ نشرنو چاپ شده است.