فلسفۀ پرندگان

یک پرنده‌شناس و یک اهل فلسفه که عمری را به تماشای پرندگان گذرانده‌اند با الهام از اسرار زندگی پرندگان در بیست و دو درس کوتاه به ما می‌آموزند که درنگ کنیم و سر بالا کنیم و نگاهی به آسمان بیندازیم تا به گسستگی‌هایمان از طبیعت پی ببریم و بار دیگر به آن بپیوندیم. اگر در زندگی پرندگان تأمل کنیم نکات ارزشمند زیادی از آنها می‌آموزیم. این کتاب از شما می‌خواهد که یک گام از مشغله‌های زندگی روزمره فاصله بگیرید و برای دوباره پیوستن به طبیعت به آواز این فیلسوفان کوچکِ آسمان گوش فرا دهید چراکه عمیق‌ترین حکمت‌ها را می‌توان از کوچک‌ترین موجودات یاد گرفت. پرندگان،‌ از گنجشک کم‌جان گرفته تا عقاب شکوهمند، از جذاب‌ترین گونه‌های جانوری سیارهٔ زمین هستند. این موجوداتِ به‌ظاهر ظریف، که مدام از سهمگین‌ترین طوفان‌ها جان به‌در می‌برند و بسیاری از آنها هر سال با تغییر فصل هزاران کیلومتر مهاجرت می‌کنند، نماد و نمونهٔ اعلای زیبایی و برازندگی و استقامت هستند.

فلسفهٔ پرندگان، با تصاویر زیبایش، ستایشی است از دوستان آسمانی ما و به ما یادآوری می‌کند که خود را با ضرباهنگ طبیعت کوک کنیم، به بینشی نو دربارهٔ زیستنِ سعادتمندانه و ارزشمند دست یابیم، و بال‌ها را بگشاییم و در آسمان‌ها اوج بگیریم.

این کتاب تا کنون به شانزده زبان ترجمه شده است.

پاریس ۱۹۱۹

در سال ۱۹۱۹ بعد از پایان «جنگی برای پایان دادن به همهٔ جنگ‌ها»، سه مرد قدرتمند جهان -وودرو ویلسون رئیس‌جمهور امریکا، دیوید لوید جورج نخست‌وزیر بریتانیا، و ژرژ کلمانسو نخست‌وزیر فرانسه- شش ماه در پاریس برای برقراری صلحی پایدار با یکدیگر گفتگو کردند.

مارگارت مک‌میلان در این اثر برجسته، تاریخِ رواییِ ژرف‌اندیشانه و هیجان‌انگیزی از آن روزهای سرنوشت‌ساز ارائه می‌دهد -روزهایی که به پیدایش کشورهای جدیدی همچون عراق و یوگسلاوی و فلسطین از ویرانه‌های امپراتوری‌های ورشکسته و ترسیم دوبارهٔ مرزهای دنیای مدرن انجامید و بذرهای جنگ جهانی دوم و فجایع آن را در خود پرورد، فجایعی که تا امروز نیز ادامه دارد.

مارگارت مک‌میلان تاریخ‌نگار کانادایی، استاد دانشگاه آکسفورد و کالج ترینیتی و دانشگاه تورنتو، و کارشناس روابط بین‌الملل است. تخصصش در حوزهٔ امپراتوری بریتانیا در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است. او نوهٔ دیوید لوید جورج، یکی از بازیگران اصلی سیاست جهانی قبل و بعد از جنگ جهانی اول، است.

ورود شماری از دانشجویان ناراضی آلمان به ساختار دولت آن کشور در دههٔ ۱۹۸۰ از مهم‌ترین تحولات اروپا در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم بود. جوانان آن کشور، سرخورده از وقایع و بی‌اعتماد به نسل پیش، ابتدا دو راه در پیش گرفتند: درس‌خوانده‌ها اگزیستانسیالیست‌هایی شدند با لباس‌هایی همواره سیاه به علامت سوگواری برای جامعه‌ای که در آن منظور از حرف زدن کتمان حقیقت است و قصد از سکوت انکار آن؛ و جوانان طبقهٔ کارگر عربده‌جویانی شدند لباس‌های چرمی به تن و سوار بر موتورسیکلت‌هایی پر سر و صدا. دستهٔ اول طبقهٔ متوسط را نگران می‌کرد و دستهٔ دوم او را می‌ترساند. اواخر دههٔ ۱۹۶۰ اوضاع نگران‌کننده‌تر شد: کسانی سلاح برداشتند تا نظامی را که به نظرشان فاسد و دروغگو می‌رسید سرنگون کنند.

همزمان با فروریختن دیوار برلن، شماری از جوانان پرخاشگر دههٔ ۱۹۶۰ در حکومت آلمان واحد صاحب شغل و مقام بودند. آیا وضع موجودی که مسئولیت آن با این گروه هم هست همان چشم‌انداز زیبایی است که وقتی دانشجو بودند وعده‌اش را می‌دادند، و آیا این دانشجویان سابق به ناراضیان آتی مجال خواهند داد که به همین ترتیب وارد صحنه شوند و سهمی از گوی و از میدان به دست آورند؟