نظریاتی که کوشیده‌اند قواعدی برای تعیین اوزان شعر فارسی عرضه کنند، مستقل از میزان موفقیتشان در جامعیت و مانعیت، به این پرسش اساسی نمی‌پردازند که ذات وزن چیست و اساساً چرا برخی پاره‌های کلام موزون‌اند. این کتاب تلاشی است برای پاسخ به این پرسش هزارساله. نظریهٔ وزنی حاضر، با اتکا بر یافته‌های زبان‌شناسی جدید و پژوهش‌های دهه‌های اخیر در ایران و غرب در عرصهٔ موسیقی و روان‌شناسی ریتم، می‌کوشد نه‌تنها قواعدی معرفی کند که بتوانند تعیین کنند چه‌چیز در شعر فارسی موزون است، بلکه تصویری نظام‌مند ارائه کند از اختیارات وزنی، وزن شعر فارسی گفتاری، و حتی نسبت وزن فارسی با سنت‌های وزنی دیگر، ازجمله عربی و انگلیسی و ژاپنی.

نمایش و خنیا در ایران

نمایش و خنیا در ایران اولین کوشش برای ارائهٔ تاریخچه‌ای است جامع از هنرهای نمایشی و موزون در این جغرافیای فرهنگی. مجید رضوانی با تحلیل سیر تطور کنش‌ها و نهادهای مربوطه، تصویری می‌سازد که از دوران باستان تا روزگار معاصر را در بر می‌گیرد. از این رو، تمام پژوهش‌هایی که پس از نگارش این اثرِ پیشگام انجام شده‌اند به نحوی وامدار آن هستند. آمیختگی تجربهٔ زیستهٔ نویسنده به‌عنوان بازیگر و رقصنده، و شوق او برای عرضهٔ تحقیقی دانشورانه، از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این کتاب است که سبب شده پس از گذشت چندین دهه از زمان انتشار همچنان بدیع و خواندنی باشد. بی‌گمان کسانی که جویای درک مناسبات و پیوندهای تاریخی و فرهنگی و مردم‌شناختی در حوزهٔ نمایش و موسیقی و رقص ایرانی هستند، همچنان از رجوع به این اثر بی‌نیاز نیستند.

هفت غار، خاصه برای ما ایرانیان، هم سندی است در حوزهٔ مطالعات باستان‌شناسی هم حاوی اطلاعات تاریخی دست اول است دربارهٔ آداب و رسوم و سلوک ایرانیان و خلقیات و توقعاتشان در دههٔ 30 خورشیدی. اینکه کاوش‌های کوون در جراید آن دهه هم بازتاب داشت و حتی محمدرضا شاه پهلوی با وسواس روند کار را دنبال می‌کرد، گویای اهمیت کشفیات او برای ماست. ضمن خواندن این کتاب مدام از خودمان می‌پرسیم که باشندگان و ساکنان غار بیستون در حوالی کرمانشاه و غارهای کمربند و هوتو در بهشهر مازندران چطور روزگار می‌گذراندند و به‌واقع چه نسبتی با مایی دارند که ده‌بیست هزار سال بعد در همان حوالی روزگار می‌گذراندیم.

باستان‌شناسان یا صرفاً خودشان و برای هم می‌نویسند، یا چندان تخیل و صنعت ادبی به کار می‌برند که عموماً تشخیص علم از شبه‌علم یکسره دشوار می‌شود. اما تک‌نگاری هفت غار از لونی دیگر است؛ هم مشحون است از اکتشافات علمی باستان‌شناسی پرشور و ثابت‌قدم که دیرزمانی در سرما و گرما غارهای خاورمیانه را روشمندانه در پی کشف آثار و نشانه‌های دوران پارینه‌سنگی می‌کاود و یافته‌هایش را طبقه‌بندی و مرتب می‌کند، هم مشحون است از توصیفات روایی در شرح مشقات و مصائب باستان‌شناس، تعامل او با مردمان بومی از طنجه تا افغانستان، و البته نحوهٔ تعامل با کارگزاران دولتی. از این رو، هفت غار، خاصه برای ما ایرانیان، هم سندی است در حوزهٔ مطالعات باستان‌شناسی هم حاوی اطلاعات تاریخی دست اول است دربارهٔ آداب و رسوم و سلوک ایرانیان و خلقیات و توقعاتشان در دههٔ 30 خورشیدی. اینکه کاوش‌های کوون در جراید آن دهه هم بازتاب داشت و حتی محمدرضا شاه پهلوی با وسواس روند کار را دنبال می‌کرد، گویای اهمیت کشفیات او برای ماست. ضمن خواندن این کتاب مدام از خودمان می‌پرسیم که باشندگان و ساکنان غار بیستون در حوالی کرمانشاه و غارهای کمربند و هوتو در بهشهر مازندران چطور روزگار می‌گذراندند و به‌واقع چه نسبتی با مایی دارند که ده‌بیست هزار سال بعد در همان حوالی روزگار می‌گذراندیم.