نظریاتی که کوشیده‌اند قواعدی برای تعیین اوزان شعر فارسی عرضه کنند، مستقل از میزان موفقیتشان در جامعیت و مانعیت، به این پرسش اساسی نمی‌پردازند که ذات وزن چیست و اساساً چرا برخی پاره‌های کلام موزون‌اند. این کتاب تلاشی است برای پاسخ به این پرسش هزارساله. نظریهٔ وزنی حاضر، با اتکا بر یافته‌های زبان‌شناسی جدید و پژوهش‌های دهه‌های اخیر در ایران و غرب در عرصهٔ موسیقی و روان‌شناسی ریتم، می‌کوشد نه‌تنها قواعدی معرفی کند که بتوانند تعیین کنند چه‌چیز در شعر فارسی موزون است، بلکه تصویری نظام‌مند ارائه کند از اختیارات وزنی، وزن شعر فارسی گفتاری، و حتی نسبت وزن فارسی با سنت‌های وزنی دیگر، ازجمله عربی و انگلیسی و ژاپنی.