ايدئولوژيها ما را در درك دنياى اجتماعىِ پيچيده‌اى كه در آن زندگى مى‌كنيم يارى مى‌دهند. ايدئولوژى هم تبيين روابط اجتماعى و سياسىِ موجود و هم طرحى براى سازمان‌دادن به اين روابط است. حتى اگر معتقد باشيم چالش ايدئولوژيک ديگر وجه مشخصهٔ روابط شرق‌-غرب به‌حساب نمى‌آيد، قطبى‌شدنِ شمال و جنوب اهميت بيشترى مى‌يابد و نابرابرى در ثروت بسيار بيش از هر زمان ديگرى است. تا زمانى كه چنين باشد، مباحث ايدئولوژيک در باب مزايا و نقايص سياستهاى دولتها ادامه خواهد يافت و آوردگاه ايدئولوژيک، به جاى كوچكتر شدن، گسترش مى‌يابد و ايدئولوژيها مشخصهٔ اصلى جهان سياست باقى خواهند ماند.

در این کتاب، هفت مدرّس پيشين و كنونى دانشكدهٔ علوم سياسى دانشگاه كووينز (بلفاست، ايرلند شمالى) ايدئولوژيهاى ليبراليسم، محافظه‌كارى، سوسياليسم، دموكراسى، ناسيوناليسم، فاشيسم، زيست‌بوم‌گرايى و فمينيسم را بررسى كرده‌اند. نوع پرداخت آنها متمايل به تأكيد بر جنبه‌هاى آموزشى و اجتماعى براى تدريس اين مباحث در دانشگاه است، نه جدالِ سياسى صِرف.

ورود شماری از دانشجویان ناراضی آلمان به ساختار دولت آن کشور در دههٔ ۱۹۸۰ از مهم‌ترین تحولات اروپا در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم بود. جوانان آن کشور، سرخورده از وقایع و بی‌اعتماد به نسل پیش، ابتدا دو راه در پیش گرفتند: درس‌خوانده‌ها اگزیستانسیالیست‌هایی شدند با لباس‌هایی همواره سیاه به علامت سوگواری برای جامعه‌ای که در آن منظور از حرف زدن کتمان حقیقت است و قصد از سکوت انکار آن؛ و جوانان طبقهٔ کارگر عربده‌جویانی شدند لباس‌های چرمی به تن و سوار بر موتورسیکلت‌هایی پر سر و صدا. دستهٔ اول طبقهٔ متوسط را نگران می‌کرد و دستهٔ دوم او را می‌ترساند. اواخر دههٔ ۱۹۶۰ اوضاع نگران‌کننده‌تر شد: کسانی سلاح برداشتند تا نظامی را که به نظرشان فاسد و دروغگو می‌رسید سرنگون کنند.

همزمان با فروریختن دیوار برلن، شماری از جوانان پرخاشگر دههٔ ۱۹۶۰ در حکومت آلمان واحد صاحب شغل و مقام بودند. آیا وضع موجودی که مسئولیت آن با این گروه هم هست همان چشم‌انداز زیبایی است که وقتی دانشجو بودند وعده‌اش را می‌دادند، و آیا این دانشجویان سابق به ناراضیان آتی مجال خواهند داد که به همین ترتیب وارد صحنه شوند و سهمی از گوی و از میدان به دست آورند؟