سیاه‌نامه‌های ویرجینیا وولف
ویرجینیا وولف در یکشنبه ۸ مارس ۱۹۴۱ در دفتر یادداشت‌های شخصی‌اش نوشت: «همین حالا از برایتون برگشته‌ایم. مانند یک شهر خارجی بود: نخستین روز بهار زن‌ها روی نیمکت‌های عمومی نشسته بودند. کلاه زیبایی در قهوه‌خانه دیدم. مُد چقدر چشم را زنده می‌کند! نه: خیال درونگرایی ندارم. در تأیید جملۀ هنری جیمز می‌گویم: “همواره مشاهده کن. رسیدن پیری را نظاره کن. ولع را نظاره کن…”. شاید کارت موزه بخرم. هر روز دوچرخه‌سواری کنم و تاریخ بخوانم. شاید در هر دوره فردی شاخص را برگزینم و درباره‌اش بنویسم. آدم باید مشغول باشد و حالا با اندکی شادی می‌بینم که ساعت ۷ است و باید شام درست کنم. ماهی کُداک با سوسیس.»
□ رادیو نو در اپیزود صفر به سراغ سیاه‌نامه‌های ویرجینیا وولف، نویسندهٔ بزرگ سدهٔ بیستم، رفته است. نامه‌هایی که نوشت، نامه‌هایی که برایش نوشتند؛ در زندگی و پس از مرگش.
□ نویسنده: علیرضا آبیز | گوینده: نگین کیانفر | معرفی کتاب: آزاد عندلیبی | صداگذاری: حامد کیان | تهیه‌کننده: نشرنو
