اوتو و الیزه هامپل تا پیش از انتشار این رمان بیش از دو نام در بایگانی گشتاپو نبودند و اگر هانس فالادا همه تنها می‌میرند را نمی‌نوشت شاید جهان هرگز رنج تنهایی و شور عشق و درد جدایی این زوج مبارز برلینی را درنمی‌یافت. آنها باید شش دهه مستور در جهان ادبیات آلمانی می‌ماندند تا صدایشان با انتشار ترجمهٔ انگلیسی رمان به گوش خوانندگانی از سراسر جهان برسد و کتاب در صدر جدول فروش ایالات متحد امریکا، بریتانیا، فرانسه، و کانادا قرار بگیرد و نیویورک تایمز آن را رویداد ادبی سال 2009 بنامد.

روزنامهٔ مونترئال گازت دربارهٔ آن چنین نوشته است: «این رمان صرفاً بازنمایی یک زندگی نیست. از ورای زمان و مکان و فرهنگ بر سرمان فریاد می‌کشد که من آنجا بودم.»